Devaü’l-Ye’s Zeylinin Zeyli
بِسْمِ اللهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ
اَلْحَمْدُ ِللهِ الَّذِى قَالَ: لاَ يَغْتَبْ بَعْضُكُمْ بَعْضًا
وَالصَّلاَةُ عَلٰى مُحَمَّدٍ الَّذِى قَالَ: مَنْ قَالَ هَلَكَ النَّاسُ هَلَكَ النَّاسُ فَهُوَ اَهْلَكُهُمْ
اَمَّا بَعْدُ
Şu zamanın medenî engizisyonu müdhiş bir vesile ile bazı ezhanı telkih ile bir kısım nâmeşru evlâdını vücuda getirip, İslâmiyet’e karşı kinini ve hiss-i intikamını icra eder. Diyanetsizliğe veya lâubaliliğe veya Hristiyanlığa temayüle veya İslâmiyetten şüphe ile soğutmaya bir kapı açmak ister. (1) İşte o desise şudur: “Ey Müslüman! Bak, nerede bir Müslim var ise binnisbe fakir, gafil, bedevidir. Nerede Hristiyan var ise, bir derece medeni, mütenebbih, ehl-i servettir. Demek... ilâahir...”
Ben de derim ki: “Ey Müslüman! Biri maddî, biri manevî Avrupa rüçhanının iki sebebin şu netice-i müdhişiyle o neticenin tesir-i muharribânesine karşı mevcudiyetimizin hâmisi olan İslâmiyet’ten elini gevşetme, dört el ile sarıl, yoksa mahvolursun.”
Evet, biz aşağıya iniyor, onlar yukarıya çıkıyor. Bunun iki sebebi vardır; biri maddî, biri manevîdir.
Birinci Sebep: Umum Hristiyanın kilisesi ve maden-i hayatı olan Avrupa’nın vaziyet-i fıtriyesidir. Zira dardır, güzeldir, demir madenidir; girintili-çıkıntılıdır. Deniz ve enharı, bağırsaklarıdır. Bariddir.
