Demek Kürdleri tenbih ettim, gafil bırakmadım; tâ ki istibdat onların gafletinden istifade etmesin. Neme lâzım demediğimden cinayet ettim.
İKİNCİ CİNAYET: Ayasofya ve Bayezıt ve Fatih'te ve Süleymaniye’de umum ulema ve talebeye hitaben müteaddit nutuklar ile şeriatın ve müsemma-yı meşrutiyetin münasebet-i hakikiyesini şerh ve teşrih ettim. Ve istibdadın şeriatla bir münasebeti olmadığını beyan ettim. Şöyle ki: "Şeriat âleme gelmiş, tâ istibdadı ve tahakkümü mahvetsin. Eğer temessül etse; istibdad, bir dîv-i derende, meşrutiyet Süleyman, şeriat hatem-i Süleyman suretine girer idi. Bu hasiyet-i teshire malik olan hatem, şeriat idi. Taht-ı medeniyette oturan ve efkâr-ı umumiye denilen Süleyman, meşrutiyetin enguştuna (1) layık iken, ifrit istibdat gasbetmiş idi.
Herhangi bir nutuk irad ettimse; her bir kelimesini, kimsenin bir itirazı varsa, bürhan-ı kat’î ile isbata hazırım diye umuma meydan okudum. Ve dedim ki: (n.) “Asıl şeriatın melik-i hakikisi, hakikat ve meşrutiyettir.”
Demek, meşrutiyet delâil-i şer’iye ile kabul ettim. Başka müzebzibler gibi taklidî ve hilâf-ı şeriat telâkki etmedim. Ve ulema ve şeriatı Avrupa’nın zünun-u fasidesinden iktidarıma göre kurtarmağa çalıştığımdan cinayet ettim.
ÜÇÜNCÜ CİNAYET: İstanbul’da yirmi bine yakın Kürdler, hammal ve gafil ve safdil olduklarından müstebidlerin onları iğfal ile Kürd kavmini lekedar etmelerinden korktum. Kürdlerin umum yerlerini ve kahvelerini gezdim. Geçen sene anlayacakları bir tarikle meşrutiyeti onlara telkin ettim. Şu mealde:
