İKİ MEKTEB-İ MUSİBETİN ŞEHADETNAMESİ

Mukaddime

   Vakta ki, hürriyet divanelikle yâd olunurdu; istibdat tımarhaneyi mekteb eyledi. Vakta ki, itidal irtica'la iltibas olundu, meşrutiyet de hapishaneyi mekteb yaptı.

   Ey şu şehadetnamemi temaşa eden zevat! Lûtfen, ruh ve hayalinizi misafireten, ve yeni medeniyete karışmış asabî bir Kürd talebesinin hâl-i ihtilâlde olan ceset ve dimağına gönderiniz, tâ tahtie ile hataya düşmeyesiniz!...

   Ben talebeyim; onun için, her şeyi mizan-ı şeriatla muvazene ediyorum. Ben milliyetimizi, yalnız İslâmiyet biliyorum; onun için, her şeyi de İslâmiyet nokta-i nazarında muhakeme ediyorum.

   Ben hapishane denilen âlem-i berzahın kapısında dururken ve darağacı denilen istasyonda ahirete giden şimendiferi beklerken, cemiyet-i beşeriyenin gaddarane hallerini tenkid ederek, nev-i benî beşere irad ettiğim bir nutuktur. Onun için  يَوْمَ تُبْلَى السَّرَٓائِرُ  sırrınca, kabr-i kalbden hakaik çıplak çıktı; namahrem olan kimse nazar etmesin. Ahirete kemal-i iştiyak ile müheyyayım. Nasıl ki; bir bedevî garaibperest, İstanbul’un acaib ve mehasinini işitmiş,