S— ⁽¹⁾ Misafirperverlik müstahsen bir âdetimiz olduğunu bilirken, neden kimseye misafir olmuyorsun? Talebelerinizi de ekmeğimizi yemekten, hediyemizi almaktan men ediyorsun. Halbuki size iyilik etmek borcumuzdur ve hakkınızdır. İşte şu âdetimiz,  قَدْ اَكَلَ الدَّهْرُ عَلَيْهَا وَشَرِبَ   Neden şu âdet-i müstemirreyi tezyif ediyorsun?

   C— Evvela:  İlim azizdir, zelil etmek istemem. Hem de size göstermek isterim ki: Bir kısım ehl-i ilim vardır ki; dünyaya tenezzül etmez ve sanat-ı ilmi, medar-ı maişet etmez. Talebe ise, cerrar ve seeleden ayrıdır.

   Saniyen: Vazifelerinde ihmal ile kanaat gösteren ve maaşlarıyla kanaat etmeyen; harcırahları ellerini misafirlikten çekmemiş olan bazı memurlara fi'len nasihat etmek isterim.

   Salisen: Varidat-ı zulmiyeleri kesilmiş olan bazı büyüklere, zulümat-ı zulme sapıp pek geniş açtığı masarifinin kapısının seddine yol gösteriyorum.

   Rabian: Millet içinde seyahat edenler, acaba millet için mi, yahut keyf için mi? Bir mizan göstermek... Hile ve hamiyete bir mihek gösteriyorum.

   S— Sen halkın ihsanına mâni oluyorsun. Acaba bundan sehavetin tezyifi çıkmaz mı?

   C— İhsan, ihsandır eğer nev’e olsa. Ferd muztar olmazsa hiçtir. Sehavet ol vakit sehavettir eğer millet için olsa, yahut milleti tazammun eden bir ferde... Şayet şahsa ola, şahsı tenbel eder, çingeneliğe alıştırır. Elhasıl: Millet bakidir, ferd fani...

اَلْمِلَّةُ بَاقِيَةٌ وَمَا اَمَدَّهَا وَالْفَرْدُ فَانٍ وَمَا يَتَمَثَّلُهُ