Eger ez serî li ehlê dinyayê bidim, çarenûs dibêje: “Durûyo! Sizaya vê serîlêdana xwe bikêşîne!” Eger ez serîlêdanê nekim, ehlê dinyayê dibêje: “Tu me nas nakî, di nav diltengiyê de bimîne!”

   Sedema Heftemîn: Wek tê zanîn, erka karmandekî ew e ku rê nede wan kesên ku zerarê didin jiyana civakî û arîkariyê bide yên menfaetker. Lêbelê ew karmendê ku li min dinêre? dema dît ku mirovekî mîna min ku hatiye heta ber devê gorê û ew bi xwe li vir mêvan, hem jî kal, zewqeke xweş ya di îmana

لاٰ اِلٰهَ اِلاَّ اللّٰهُ

 ê de ye rave dike, her wekî ez li ser sûc girtîbim û min qebahetek kiribe tavilê hate cem min, ku di demên din de nedihat cem min. Ew rebenê ku bi ixlas lê guhdarî dikir jî jê bêpar kir û ez jî anîm hêrsê. Lê belê hin mirov li vir hebûn; ewî girîngî nedida wan. Lê piştî ku dest bi bêedebiyan û tiştên ku jiyana civakî ya gund jehr bike kirin, hema dest bi îltîfat û teqdîra wan kir. Hem tê zanîn ku yekî sed mêr jî kuştibin, di girtîgehê de her dem destûr jê re heye ku bi yên li wir dinêrin re –fermandar be, leşker be- hevdîtinê pêk bînin. Lê belê ev salek e du kesên mezin yên hikûmeta netewî ku hem fermandar bûn, hem jî karmendê lênêrînê bûn çend caran di ber deriyê mezela min re derbas bûn jî, qet ne bi min re hevdîtin pêkanîn ne jî pirsa rewşa min kirin. Serê pêşî min got qey ji neyarî xwe nêzî min nakin. Lê paşê derket holê ku ji tirsan, her wekî ez ê wan bixwim lewma ji min direvin. Va ye hikûmeta ku endamên wê û karmendê wê yên mîna vî mirovî bin? mirov wê hikûmetê wek hikûmet bizane û serî lê bide ne karê aqil e, kindeke bêhûde ye. Eger Seîdê berê ba dê wek Entere gotiba:

مَۤاءُ الْحَيَاةِ بِذِلَّةٍ كَجَهَنَّمَ     وَجَهَنَّمُ باِلْعِزِّ فَخْرُ مَنْزِلِى

   Seîdê Berê tune; lê Seîdê Nû axaftina bi ehlê dinyayê re bêwate dibîne û holê dibêje: “Dinyaya wan serê wan bixwe! Çi bikin bila bikin! Em ê di Dadgeha Mezin de bi wan re bên darizandin.” Û dengê xwe nake.