Ez ê jî bibêjim ku heqîqetên îman û Qur’anê di eslê xwe de mîna elmasekê ne, lê eger ez tevlî siyasetê bibûma mirovên ewam (yên nexwende) yên dikarin werin xapandin dê holê bihizirandibûna: “Gelo ev ne bangeşiyeke siyasetê ye da ku alîgirên xwe çêbike?” Dê ew mirovên ewam mîna şûşeyan li wan elmasan nêrîbana. Wê demê bi ketina nav siyasetê min ê neheqî li wan elmasan kiriba û qîmeta wan kêm xistiba. Va ye ey ehlê dinyayê, hûn çima belaya xwe ji min venakin? Min li ser halê min nahêlin?
Eger hûn bibêjîn: Şêx carinan têkilî karê me dibin; carcaran ji te re jî şêx dibêjin.
Ez ê jî bibêjim: Hey efendîno! Ez ne şêx im, ez mela me. Delîla vê çendê jî ev e; ev serê çar salan e ez li vir im, eger min terîqet dabuya yekî bi tenê jî wê demê mafê we hebû ku hûn gumanê bikin. Ya rast heçî kesê hatiye cem min min jê re holê gotiye: “Îman pêwist e, Îslamiyet pêwist e; dem ne dema terîqetê ye.”
Eger hûn bibêjin: “Ji te re Seîdê Kurdî dibêjin. Dibe ku bi te re ramana nijadperestiyê hebe; ew bi kêrî îşê me nayê.”
Ez ê jî bibêjim ku: Hey efendîno! Tişta ku Seîdê Berê û Seîdê Nû nivîsandî li holê ye. Ez şahidan nîşan didim ku min li gorî fermana vebir ya
اَلْاِسْلاَمِيَّةُ جَبَّتِ الْعَصَبِيَّةَ الْجَاهِلِيَّةَ
ji berê û pê de bi çavê nexweşîneke Ewropê û wek jehreke kujer li nijadperestiyê nihêrtiye. Û ez weha mitale dikim; Ewropê ew nexweşîn avêtiye nav misilmanan da ku cudahiyê bêxe navbera wan û wan parçe bike û ji bo daqurtînê amade bike. Xwendekarên min û yên têkiliya wan bi min re hene dizanin ku ji berê û pê de ez dixebitim ku vê nexweşîna Ewropayê tedawî bikim.
Madem holê ye, ey efendîno! Gelo sedema wê çi ye ku hûn her bûyerê dikin hêncet û tengezariyê didin min. Li rojhilatê leşkerek şaşiyekê bike, bi minasebeta leşkeriyê zehmet û ceza ji leşkerê li Rojavayê re were dayîn. Yan jî ji ber esnafê ku li Stenbolê mêrek kuştiye bi minasebeta esnafiyê dikandarê li Bexdayê were mehkûmkirin. Ji ber van bûyerên dinyayê çima û li gorî çi usûlê ez têm tengezarkirin. Kîjan wijdan wî hukmî dide? Çi kar vê dixwaze?
