Lê cereyana duyemîn: Bûyerek mîna ya Nemrûd ku ji felsefeya xwezaperestî û materyalîzmê derketiye, di axirzeman de her ku biçe dê bi wesîteya felsefeya daringî belav bibe, bi hêz bibe, dê bê dereceyeke welê ku ulûhiyetê (Xwedê) înkar bike. Wek çawa mirovekî wehş ku padîşah nas nake û (her weha) qebûl nake, ku ew serbaz û ew ferd leşkerê wî ne, padîşahiyekê dide her kesî û her leşkerî û texlîteke serweriyê dide wan; eynen welê, ferdên wê cereyanê yên Xwedê înkar dikin, mîna Nemrûdekî biçûk her yek ji wan rubûbiyetekê didin nefsa xwe. Lê ji Decalê mezinê wan yê ku dê serweriya wan bike re bûyerên gelek nuwaze yên mîna spîrtîzma û manyetîzma çêdibin. Dê paşê zêdegaviyan bike û hikûmeta xwe ya şeklî û ya wek cebbaran wek çeşîdeke rubûbiyet bîne ber çavê xwe û dê xwedayîtiya xwe îlan bike. Ew mirovê aciz yê di hemberî mêşekê de têk biçe û nikare çengê mêşekê îcad bike doza xwedayîtiyê bike? ev çi mesqeriyeteke ehmeqane ye, diyar e.
Va ye di demeke holê de, di wê dema ku ew bûyer pir bihêz xuya dikir de dê dînê heqîqî yê Îsewîtiyê ku ji şexsiyeta manewî ya Hezretê Îsa Eleyhisselam pêk tê derkeve holê, ango dê ji asîmanan rehmeta Xwedê dakeve xwarê, dê ji xurafeyan û texrîfatan cuda bibe û bi Îslama rastîn re bibe yek; dê Mesîhîtî ji aliyê manewî ve veguhere Îslamiyetê. Û dê bibe peyrewê Quranê. Dê şexsê manewî ya wê Îsewîtiyê di meqamê peyrewiyê (tabi’) de, Îslamiyet jî dê di meqamê metbûê (yê li pey têt çûyîn) de bimîne. Dînê Heq dê di encama vê yekbûnê de hêzeke mezin peyda bike.
Îsewîtî û Îslamiyet di wê dema ku ji hev cuda bûn de di hemberî cereyana bêdînîtiyê de têk çûbûn. Di encama yekbûnê de îstîdada têkbirin û jihevbelakirina cereyana bêdînîtiyê bi dest xistin. Tam di vê demê de şexsê Îsa Eleyhisselam ku bi cismê xwe yê beşerî li asîmanan dê bibe mezinê wê cereyana Dînê Heq. Muxbîrekî Sadiq xwe spartiye soza Qadirekî Kullî Şey û ev xebera han daye. 1 Madem xeber daye, heq e; madem Qadirê Kullî Şey soz daye elbet dê bike.
Belê, ew Hekîmê Zulcelal ku her dem ferîşteyan ji asîmanan dişîne erdê, carînan jî dixe şiklê mirovan (wek çawa Hezretê Cibrîl ketiye şiklê “Dihye”) 2 , ruhaniyan jî ji alema erwah dişîne û şiklekî dide wan,
