Bersiv: Ew zatê bimbarik ji siyaset û seltenetê wêdetir layiqî wezîfeyên din ên girîngtir bû. Eger di siyasetê de tam serkeftî bûya û selteneta wî jî temam bûya wê demê nedikarî wî navê watedar yê “Şahê Welayet”  tam bi heq bi dest xista. Bi rastî wî selteneteke manewî ya gelek ji xelîfetiya zahirî û siyasî seretir/jorvetir bi dest xist û bû ustadê kul; selteneta wî heta qiyametê baqî ma.

   Bes, şerê Îmamê ‘Elî ê digel Hezretê Muawiye ya di bûyera Sifînê de şerê xelîfetî û seltenetê ye. Ango Hezretê Îmamê ‘Elî hukmên dînî, heqîqetên Îslamê û axiret esas digirt û hin qanûnên seltenetê û pêwîstiyên bêmerhemet ên siyasetê gorî wan dikir. Lê belê Hezretê Muawiye û alîgirên wî ji bo ku jiyana civakî ya Îslamê bi siyasetê bi hêz bikin dest ji ezîmetê berdidan û ruxset pêwîst didîtin. Di alema siyasetê de xwe mecbûr zen dikirin û ruxset di ser re girtin, (tercîh dikirin) xeta kirin.

   Lê belê têkoşîna Hezretê Hesen û Hezretê Huseyîn ya di hemberî Emewiyan de şerê dîn û netewê bû. Ango, Emewiyan ji ber ku dewleta Îslamê dispartin netewa Ereb û peywendiyên (rabita) Îslamê li pey peywendiyên netewê dihiştin ji du aliyan ve zirar dan.

   Yek: Neteweyên dî êşandin û tirsandin.

   Ya dî: Esasên nijadperestiyê ji ber ku li pey dadmendî û heqê naçe, zilmê dike, li ser edaletê naçe. Lewra dadgerekî nijadperest yek yê mensûbê nijada xwe li ser yên dî re digire, nikare dadmendiyê bike. Li gorî fermana qet’î ya

اَلْاِسْلاَمِيَّةُ جَبَّتِ الْعَصَبِيَّةَ الْجَاهِلِيَّةَ لاَ فَرْقَ بَيْنَ عَبْدٍ حَبَشِىٍّ وَسَيِّدٍ قُرَيْشِىٍّ اِذَۤا اَسْلَمَا

pêwendiya (rabita) netewî li cihê pêwendiya dînî nayête danîn; eger bête danîn,  dadmendî nayê kirin; rastî diçe.