Mektûba Panzdehemîn
بِاسْمِهِ سُبْحَانَهُ
وَاِنْ مِنْ شَىْءٍ اِلاَّ يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ
Birayê min ê delal,
Pirsa te ya yekem: “Sehabiyan çima bi nêrîna welîtiyê ew mufsid nedîtin? Heta bi şehîdbûna sê xelîfeyên raşid encam da. Lewra, tê gotin ku sehabiyên biçûk ji weliyên mezin mezintir in.”
Bersiv: Di vir de du meqam hene.
Meqamê yekemîn: Bi ravekirina razeke hûr ya welîtiyê ev pirs tête çareserkirin. Weha ye:
Welîtiya sehabiyan ku jê re welîtiya mezin tê gotin, ji weraseta pêxemberiyê têt, rêya wê li berzexa terîqetê nakeve, rasterast ji zahirî diçe heqîqetê, dinêre înkîşafa nêzîkbûna Xwedê ku rêya wê welîtiyê gelek kurt e lê belê gelek bilind e, nuwazeyên (xarîqe) wê hindik in lê belê meziyetên wê gelek in, keşif û keramet li wir kêm têne dîtin.
Hem heçî kerametên weliyan e, piraniya wan ne li gorî daxwazê ne, nuwazeyek ji wê dera ku qet hêvî nedikir wek îkrameke Xwedê derdikeve. Piraniya van keşf û kerametan jî di dema seyr û silûkê de, di wî zemanê ku ji berzexa terîqetê derbas dibe de, ji ber ku hinek ji mirovahiya ji rêzê cihê bûye, hin rewşên dijê adetê dibîne.
Lê belê sehabî ji ber în’îqas û încîzab û îksîra sohbeta pêxemberiyê ne mecbur in ku wê daîreya mezin ya seyr û silûka di terîqetê de ye derbas bikin; di gavekê de, di sohbetekê de dikarin ji zahir derbasî heqîqetê bibin. Wek mînak, ji bo gihana Leyletû-l Qedra şevê din du rê hene:
