Ew mirovê şaşmayî dikeve qilqalê (telaş): “Gelo, dixwaze pê nûrê gazî min bike û pê doqikî li min bixe?” Hem carînan dema ew doqik xirab bûbe û bişikê nûr jî namîne diçe.

   Va ye ew teqîn jiyana civakî ya mirovan ya miriyê keyf û zewqê ne ye ku di dereceya xeflet û rêşaşiyê de ne. Ew serxweş rikdarên ku ji rêşaşiyê çêjdar dibin in. Yên şaş mayîn ew kes in yên ji rêşaşiyê nefret dikin, lê nikarin derkevin, dixwazin rizgar bibin lê rê nabînin. Ew doqik jî pêkhatinên siyasetê ne. Ew nûr jî heqîqetên Qur’anê ne. Bi nûrê re pevçûn û neyartî nayê kirin. Ji bilî şeytanê recîm tu kes nefretê jê nake. Va ye min jî da ku nûrên Qur’anê di destê xwe de bigrim,

اَعُوذُ بِاللّٰهِ مِنَ الشَّيْطَانِ وَالسِّيَاسَةِ

 got û doqikê siyasetê avêt û min bi her du destan nûr girt. Min dît ku di cereyanên siyasetê de hem di nav yên terefdar de, hem di nav yên dijberde evîndarên wê nûrê hene. Eger derseka Qur’anê û nûrên Qur’anê di meqameka welê de bên dayîn ku ew meqam gelek li ser cereyanên siyasetê û terefdariyên wê re be, ji nêrînên wan ên xerezkarane paqij û safî be; wê demê divê ti alî û teref xwe ji wê dersê nedin alî, divê ti kes wê sûcdar neke. Yan jî divê şeytanên di sûretê mirovan de bin ku bêdînîtiyê siyaset zen dikin û dibin terefdarê wê. Yan jî divê heywanên bi kincên mirovan bin…

   Elhemdulîllah ji ber ku min xwe ji siyasetê da alî min heqîqetên Qur’anê yên mîna elmasan nekirin bangeşeya siyasetê, min bi hawî ew sûcdar nekir û min qîmeta wan nekirin wek parçeyên camê. Ya rast, ew elmas her ku diçe qîmeta xwe di nezera her taîfeyekê de bi awayekî geş zêde dike.

وَقَالُوا الْحَمْدُ لِلّٰهِ الَّذِى هَدٰينَا لِهٰذَا وَمَا كُنَّا لِنَهْتَدِىَ لَوْ لاَ اَنْ هَدٰينَا اللّٰهُ لَقَدْ جَۤاءَتْ رُسُلُ رَبِّنَا بِالْحَقِّ

اَلْبَاقِى هُوَ الْبَاقِى

Seîdê Nûrsî