Ga­va Du­duyan: aye­ta

وَلاَ تَكُونُوا كَالَّذِينَ نَسُوا اللّٰهَ فَاَنْسٰيهُمْ اَنْفُسَهُمْ

       îşa­re­tî wê di­ke.

     Ga­va Sisêyan: aye­ta

مَۤا اَصَابَكَ مِنْ حَسَنَةٍ فَمِنَ اللّٰهِ وَمَۤا اَصَابَكَ مِنْ سَيِّئَةٍ فَمِنْ نَفْسِكَ

îşa­re­tî wê di­ke.

      Ga­va Çaran: aye­ta

كُلُّ شَىْءٍ هَاِلكٌ اِلاَّ وَجْهَهُ

  îşa­re­tî wê di­ke. Ra­ve­ye­ke kurt ya van çar ga­van eve ye ku:

   Di Ga­va Ewil de: Wek ça­wa aye­ta

فَلاَ تُزَكُّۤوا اَنْفُسَكُمْ

 îşa­ret di­ke. Divê nef­sa xwe be­rî (tez­ki­ye­ya nefsê) ne­ke. Lewra mi­rov ji aliyê cî­bî­li­yet û fit­retê ve ji nef­sa xwe hez di­ke. Bê gu­man serê ewil ew bix­we ji nef­sa xwe tenê hez di­ke, her tiştê xwe go­rî nef­sa xwe di­ke. Bi awa­ye­kî ku la­yi­qî xwe­da­ye­kî nef­sa xwe pe­sin di­de. Bi ten­zî­he­ke la­yi­qî xwedê nef­sa xwe ji ey­ban ten­zîh di­ke, be­rî di­ke. He­ta­nî ji destê wî têt kêma­si­yan la­yi­qî xwe na­bî­ne û qe­bûl na­ke. Di awa­ye­kî ku ji nef­sa xwe re pe­res­tîşê bi­ke ew­qas bi dij­wa­rî wê di­parêze. He­ta wan cî­haz û wê beh­re­ya ku ema­ne­tî fit­re­ta wî ha­ti­ne ki­rin û ji bo ku pesn û tes­bîhê Ma­bûdê He­qî­qî bi­ke jê re ha­ti­ne da­yîn ji nef­sa xwe re di­me­zi­xî­ne û (ji ber vê çendê) di­gi­hî­je ra­za 

مَنِ اتَّخَذَ اِلٰهَهُ هَوٰيه

  yê. Xwe di­bî­ne, ew­le­yi­ya wî li wî tê, xwe di­eci­bî­ne. Va­ye di vê pi­leyê de, di vê ‘gav’ê de be­rî­bû­na wî pa­qij­bû­na wî ewe ku: Wê be­rî ne­ke, fihêl ne­ke.