Ji bo ku naveroka jiyanê bi hêz bike û cîlweya esmayên xwe nîşan bide di gelek rewşan de te digerîne. Eger tu bibêjî “Tu çima van karesatan tînî serê min?” Wek çawa di temsîlê de îşaretî wê hatibû kirin, sed hikmet dê te bidin mitkirin.
Jixwe, aramî, tiralî, yeknesakî û rawestan texlîdeke neyînê ye, bi zirar e; hereket û guherîn heyîn e, xêr e. Jiyan bi hereketan kemalata xwe dibîne; bi wesîteya belayan bi pêş ve diçe. Jiyan, bi cîlweya esmayî digihê hereketên cur bi cur, zelal dibe, hêzê peyda dike, vedibe, belav dibe, bo nivîsandina çarenivîsa xwe bi xwe dibe pênûseke livdar, erka xwe tîne cih, ucreta axretê heq dike.
Va ye bersivên kurt ên her sê pirsên ku di nav gengeşiya we de ne ev qas e. Raveya wan di nav Sîh û Sê eded “Peyvan” de ye.
Birayê min ê ezîz,
Tu vê nameyê bo dermanfiroşî bixwîne. Her weha di nav wan kesên ku ev gengeşî seh kirine jî, yê tu bixwazî ji wan re jî bixwîne. Ji dêl min ve jî silavan li dermanfiroşê ku şagirtê min yê nû ye, bike, jê re bêje: Meseleyên îmanî yên mîna meseleyên navborî hûr û nazik (deqîq) ne caiz e ku bê pîvan, di nav cemaetê de û di awayê mûcadeleyê de behsa wan bête kirin. Ji ber ku mûcadeleya bêpîvan tiryak e lê dibe jehr, hem ji yê dibêje re hem jî ji yê lê guhdarî dike re zirar e. A rast behsêkirina meseleyên holê îmanî bi xunsarî, bi wijdan û di awayê mûdaweleya efkar de caiz e.
Û jê re bibêje ku “Eger di van meseleyan de guman bikeve dilê wî û bersiva wan jî di Peyvan de jî peyda neke, bila taybetî bo min binivîse…?
Hem ji dermanfiroşî re bibêje ku ji ber xewna ku derheqê babê xwe yê rehmetî de dîtî manayeke holê hate bîra min: Ji ber ku babê wî yê rehmetî bijîşk bû, faydeya wî gihaye gelek mirovên salih û bimbarik, heta weliyan. Giyanê wan kesên bimbarik yên ku fayde jê dîtine û jê memnûn bûne di dema mirina wî de di sûretê çûkan de xwe nîşanî lawê wî kirine, ku yê herî nêzîkî wî ew e. Û bixêrhatineke welê ew pêşwazî dane her wekî ji giyanê wî mehderê bikin.?
Ez silav û duayan li wan hemû dostên ku wê şevê li vir bûn dikim.
اَلْبَاقِى هُوَ الْبَاقِى
Seîdê Nûrsî
