Ehlê silûkê dikevin wan de, xwe ji wan weliyên mezin hîn mezintir dibînin; bê guman zen dikin ku ew ji pêxemberan jî derbas bûne, dikevin gîteyê. Bes ji bo ku ji wan hemû gîteyan zerarê nebîne, pêwist e usûla îmanê û esasên şerîetê her tim ji xwe re bike rêber û esas bigre û pêwist e dîtinên (meşhûd) xwe û zewqa xwe di dijberiya hember wan de tawandar bike.
Ya Heftan: Hin ehlê zewq û şewqê, di silûkên xwe de pesnê, nazê, şetehatê (gotinên bêdenge û bê pîvan. Mîna gotina ‘Enel-Heq ya Mensûrê Helac), eleqeya mirovan (tewecûha nas) û mercîiyetê li ser şikurê, niyazê û ‘xwe hewcenedîtina mirovan’ (îstîxnaê nas) re dibînin dikevin gîteyê. Hal bi hal pileya herî bilind perestiya Muhemmed e ku bi unwana “Mehbûbiyet”ê tê gotin. Lêbelê raza esasî ya perestiyê; ji aliyê niyaz, şukir, başkurî (tezerû’), xuşû’, ecz, feqr û ‘xwe hewcenedîtina mirovan’ digihije kemala wê heqîqetê. Hinek weliyên mezin bi awayekî demdemî û bêyî îrade ketine pesn û naz û şetehatê; bes di wî aliyî de, nabe ku yek bi îradeya xwe li pey wan here; ew hadî ne lê ne muhdî ne; nabe ku yek li pey wan here!
Gîteya Heştan: Beşeke ehlê silûkê yên xudbîn û lezker dixwazin fêkiyên welîtiyê yên li axretê werin dayîn û werin jêvekirin di dinyayê de bixwin û ji ber ku di silûkên xwe de ew xwestine dikevin gîteyê. Hal bi hal wek çawa bi ayetên
وَمَا الْحَيٰوةُ الدُّنْيَۤا اِلاَّ مَتَاعُ الْغُرُورِ
hatiye daxuyandin û di gelek Peyvan de hatiye peyitandin ku: Di alema beqayê de yek mêwe bi tenê li ser hezar bexçeyên dinyaya fanî re ne. Ji ber wê çendê divê mirov wan mêweyên bimbarik li vir nexwe. Eger bêyî ku mirov bixwaze lê bide xwarin, divê wê hingê şikurê bike û welê qebûl bike ku ew ne ji bo xelatê ye, belkê ji bo teşwîqê ye û qenciyeke Xwedê ye.
TELWÎHA NEHAN
Em ê di nav gelek fêkî û feydeyên terîqetê de bes nehan tenê, bi kurtî li vir beyan bikin:
Ya Ewil: Bi wesiteya terîqeta biîstîqamet heqîqetên îmanê yên mifte û jêderkên gencîneyên ebedî yên di bextewariya ebedî de ne derdikevin meydanê (înkîşaf) û di pileya eynelyeqîn de xuya dikin.
