Lewra wehî çiqas ji sirûşê bilindtir be, adabên şer’î yên semereya wehyê ne di wê pileyê de ji adabên terîqetê yên semereya sirûşê ne bilindtir û girîngtir e. Ji ber wê çendê esasa herî girîng ya terîqetê tebaiyeta Suneta Seniyeyê ye.
Nukteya Duduyan: Pêwist e terîqet û heqîqet ji wesîlebûnê dernekevin. Eger ew bixwe bibin mebest (meqsûdê bizzat) wê demê muhkemên şerîetê, emeliyatên wê û tebaiyeta Sûneta Seniyeyê dê di şûna resmî de bimînin, dê dil berê xwe bide aliyê din. Ango: Ji nimêjê pitir li helqeya zikrê difikire, ji ferzan pitir dê dilbestê wirdên xwe be, ji gunehên mezin (kebaîr) pitir, xwe ji dijberiya adabên terîqetê dide alî. Hal bi hal wirdên terîqetê nakeve muqabilî ferzeke tenê ya muhkemên şerîetê. Adabên terîqetê û ewradê tesewufê pêwist e bibin sedema teseliya zewqa rastî ya di nava wê ferzê de, divê jê re nebe jêderk. Ango: Pêwist e tekyeya wî bûbe wesîleya zewqa nimêja wî ya li mizgeftê û te’dîla erkana wê nimêjê; yan jî yê nimêja xwe ya li mizgeftê zû bike û zewqa xwe ya rastî û kemala wê li tekyayê de bigere ew ji heqîqetê dûr dikeve.
Nukteya Sisêyan: Têt pirsiyar kirin ku “Gelo dibe ku derveyî Suneta Seniye û hukmên şerîetê terîqet hebin?”
Bersiv: Hem heye, hem nîne. Heye, Lewra hin ewliyayê kamil bi şûrê şerîetê hatine îdam kirin. Hem nîne, Lewra Ewliyayê muheqiq di vê distûra Se’dê Şîrazî de li hev kirine:
مَحَالَسْتِ سَعْدِى بَرَاهِ صَفَا ظَفَرْ بُرْدَنْ چُزْ دَرْ پَى مُصْطَفٰى
Ango: Derveyî şahrêya Resûlê Ekrem Eleyhîselatû Weselam û yê li pey wî neçe nemumkin e ku bigihije nûrên heqîqetê yên rastî. Raza vê mes’eleyê eve ye ku:
Hemin Resûlê Ekrem Eleyhîselatû Weselam yê paşînê pêxemberan e û li ser navê hemû benîademî muxatebê Xwedê ye; helbet benîadem nikare derveyî şahrêya wî de here û divê di bin alaya wî de be. Û hemin ehlê cezbe û ehlê îstîxraqê nabe ku ji dijatiyên xwe werin berpirsiyarkirin; û hemin di mirovî de hin hest hene ku nakevin di bin tewaqeyê de; dema ew hest serwer be ji dijatiya tewaqeyên şer’î nayê berbirsiyarkirin; û hemin di mirovî de hin hest hene ku wek çawa nakevin di bin tewaqeyê de (eynen welê) nakevin di bin îradeyê jî; heta nakevin di bin tedbîra aqilî jî, ew hest li dil û aqilî
