Lewra nefs çiqas qure jî be, ew bixwe qisûra xwe dizane. Wan zatên mezin jî qiyasî xwe dike û wan xudan-qisûr zen dike. Heta rêza wî ya der barê pêxemberan de jî kêm dibe.
Vaye yên girîftarî vê rewşê bûyîn pêwist e pîvana şerîetê di destên xwe de bigirn û dîstûrên zanyarên Usul-ud Dînê ji xwe re bike pîvan û rêwerzên (talîmat) ewliyayê muheqiq yên mîna Îmamê Xezalî û Îmamê Rebanî ji xwe re bike rêber. Û divê her tim nefsa xwe tawandar bike. Pêwist e ji bilî qisûr û bêçaretî û xizaniyê nede destê nefsê. Di vê meşrebê de şetehat ji hezkirina nefsê têt. Lewra çavê hezkirinê qisûrê nabîne. Nefsa xwe ya bikêmasî û nelayiq û ya mîna perçeyeke camê, ji ber hezkirina wê zen dike ku niqêmek e, elmasek e. Şaşiyeke herî xeternak ya vana eve ye ku; wan wateyên cuz’î yên di awayekî sirûşê de dikevin ser dilê wan “Kelamûllah” texeyûl dikin û ayet tabîr dikin. Û bi wê bêrêziyek tê pileya bilind ya eqdes ya wehyê. Belê, ji sirûşên mêşhingiv û heywanan bigre hetanî sirûşên mirovên nexwende û xewasên mirovan, ji ferîşteyên amî bigre hetanî xewasên kerûbiyînan hemû sirûş çêşîdeke gotinên Xwedê (Rebanî) ne. Bes, gotinên Xwedê li gorî behreya mezher û meqaman cîlweyên xîtaba Rebanî yên cihê cihê yên di pişt heftîhezar perdeyan de diçirûsin in.
Lêbelê, ku navê “ayet”ê ku serenavê wehyê û yê kelamê Xwedê ye û serenavê stêrên Qur’anê yên mînakên wê yên muşexes yên aşkere ne; ji wan sirûşan re tê dayîn xeta bixwe ye. Wek çawa di Peyvên Duwanzdeh, Bîst û Pênc û Sih û Yekê de hatiye beyankirin û peyitandin, çi nisbeta mîsala wê Roja biçûk û zelûl û biperde ya di wê neynika boyaxkirî ya di destê me de ye heye; welê jî nisbeta sirûşa di dilê wan dawedaran ya bi ayetên Roja Qur’anê yên rasteras gotinên Xwedê ne di wê pileyê de ye. Belê, eger were gotin ku mînakên tavê yên di her neynikekê de xuya dikin yên tavê ne û bi wê re pêwendîdar in, rast e; bes Dinya (Kureya Erdê) bi neynika wan Tavtavokan ve nayê kirin û bi cazîbeya wê ve nayê girêdan!
TELWÎHA PÊNCAN
Wehdetuşşuhûd ya di bin navê “Wehdetulwicûd” ku meşrebeke gelek girîng ya terîqetê ye, ango berê xwe sirf bide wicûda Wacib-ûl Wicûdî û mewcûdata din nîsbet wê wicûda Wacibî ewqas zeîf û sih dibîne ku layiqî navê wicûdê nabîne û diavêje pişt perdeya xeyalê
