Belê, fen û ilmên beşerî yên bêhed û hesab destnîşan dikin ku, mêjiyê di serê mirovî de mîna navenda santrala laserk û birûsk û telefonên bêhed û bê hesab, çeşîdekî navenda manewî ya gerdûnê ye; herweha bi milyonan pirtûkên nûranî yên ehlê welayetê yên bêhed û hesab nîşan didin ku, dilê mirovî jî mezherê heqîqetên gerdûnê yên bêhed û hesab e û sedem û dendika wê ye.
Vaye hemin dil û mêjiyê mirovî di vê rewşê de ye; di rewşa dendikê de cîhazên dareke mezin dihundirîne û alav û çerxên makîneyeke ebedî, uxrewî û mezin hatiye xistin di nava wê de. Helbet û her hal Fatirê wî dilî xwestiye ku wî dilî bixebitîne û ji rewşa tesewûrê derxîne rewşa kirinê û xwestiye ku bi pêş de here û tevbigere û welê kiriye. Hemin xwestiye, helbet dê ew dil jî mîna aqilî dê bixebite. Û wesiteya herî mezin ya ji bo xebitandina dilî, di pileyên welayetê de, bi zikrê Xwedê (tewecûh) heqîqetên îmanê ya di riya terîqetê de ye.
TELWÎHA DUDUYAN
Mifte û wesîleyên vê seyr û silûka qelbî û ya vê tevgera rûhanî zikrê Xwedê û tefekûr e. Spehîtayiyên vî zikrî û vê fikrê bi hejmartinê naqede. Em feydeyên wê yên axretê yên bêhed û hesab û (yên der barê) kemalata mirovî de deynin aliyekê, feydeyeke cuz’î ya der barê vê jiyana dinyayê ya biteqereq tenê eve ye ku: Her mirov ji bo ku derceyekê ji teqereqa vê jiyanê û ji zehmetiyên wê yên giran rizgar bibe û nefesekê bistîne, her hal xemrevîniyekê dixwaze, li zewqekê digere, li dostaniyeke (ûnsiyet) ku tenêtiya wî ji holê rabike digere. Ev kombûnên ûnsiyetê yên di encama şaristaniya mirovan de ne; ji deh mirovan dibe ku ji kesekî-dudoyan re, bi wayekî demdemî, belkê ûnsiyet û hînbûn û xemrevîniyek xefletkarane û serxweşane dide. Bes, ji sedî heştî yan di çiyayan de yan di newalan de tenê dijîn yan jî derdê debarê wan ber bi koşeyên dûr ve diajo, yan jî ji aliyê wan wesiteyên ku axretê li wan dide hizirkirin yên mîna karesat û kalîtiyê; ji wê ûnsiyeta ku ji hêla cemaetên mirovan ve tên bê par in. Ew rewş ûnsiyetê nade wan û xemên wan narevîne.
Vaye xemrevîniya rastîn ya van û ûnsiyeta wan ya cîdî û zewqa wan ya xweş; xebitandina dil ya bi wesiteya zikr û fikrê ye û di wan koşeyên dûr de û di wan çiyayên xalî de, di wan newalên nexweş
