gelo ma qey mafê vî birayê we tune ku, tevî ku xweperestiya xwe vedişêre, mîna serdesteyên wê komîteya dinyayê bi terikandina xweperestiyê piştgiriyeke li der dora heqîqetên Qur’anê ji we bixwaze? Zanyarên we yên herî mezin jî bin, eger ji wî re nebêjin “fermo!” qey ne neheq in?

   Birano! Di karê me de aliyê herî xeternak yê xweperestiyê, çavnebarî ye. Eger sirf ne ji bo Xwedê be çavnebarî tevlî dibe, xira dibe. Wek çawa destekî mirovî çavnebariyê li destê din nake û çavê wî zikreşiyê guhê wî nake û dilê wî pozberiya aqilê wî nake; eynen welê jî di şexsê manewî ya vê hey’eta me de her yek ji we di şûna hestekê, lebatekê (organ) de ne. Neku di hemberî hev de hûn pozberaniyê bikin, dijane erka we ya wijdanî dixwaze ku hûn bi meziyetên hevûdin şanaz bibin û lezzetê jê bistînin.

   Tiştekî din jî ma, ya herî xeternak ew e ku: Di nav we de û di nav dostên we de demareke çavnebariyê ya di hemberî vî birayê we yê feqîr de hebe ku eva hanê ya herî xeternak e. Di nav we de ehlê ilmî yên girîng hene. Di beşeke ehlê ilmî de xweperestiyeke ilmî heye. Ew bi xwe dilnizim jî be ji wî aliyî ve xwedan-xweperestî ye. Zû zû dest ji xweperestiya xwe bernade. Dilê wî û aqilê wî çiqas xwe pê va bigrin jî, nefsa wî ji aliyê xweperestiya îlmî ve îmtiyazê dixwaze û divê xwe bi xwe çavên xelkê de, heta dixwaze di hemberî rîsaleyan de rikberiyê bike. Dilê wî ji Rîsaleyan hez dike û aqilê wî diecibîne û bilind dibîne jî; lêbelê nefsa wî ji aliyê çavnebariya ku ji xweperestiya îlmî têt herwekî neyartiyeke hundirî bike dixwaze qîmetê Peyvan dakeve, daku mêweyên ramana wî (mehsûlatê fikrî) bigihên wan û têkevin çav de. Hal bi hal, ji bêgavî ez vê agahiyê didim ku:

   Yên di nav van waneyên Qur’anê de ne, ellame û muctehid jî bin, erka wan a –di aliyê îlmên îmanê de- tenê şerh û rave yan jî tenzîma van Peyvan e. Lewra bi gelek îşaretan me zaniye ku: Em di van ilmên îmanê de bi erka fetwayê hatine erkedarkirin. Eger di nav daîreya me de yek bi hesta ku ji xweperestiya ilmî ya nefsê wergirtî, derveyî şerh û raveyê tiştekê binivîsîne, ew dikeve şûna rikberiyeke sar û teqlîdiyeke biqusûr. Lewra, bi gelek delîl û bi gelek îşaretan çêbûye ku perçeyên Rîsale-î Nûrê çiziranên Qur’anê ne; em li gorî distûra karbeşiyê (teqsîmul e’mal), her yek ji me erkek girtiye ser xwe û wan çiziranên ava heyatê digihînin yên hewce!..