Mektûba Duwanzdehemîn

بِاسْمِهِ سُبْحَانَهُ

وَاِنْ مِنْ شَىْءٍ اِلاَّ يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ

اَلسَّلاَمُ عَلَيْكُمْ وَعَلٰى رُفَقَۤائِكُمْ

   Birayên min ên ezîz!

   Wê şevê we ji min pirsiyar kir, min bersiv neda. Lewra, dabaşkirina meseleyên îmanî ya di awayê gengeşiyê de ne caîz e. We di awayê gengeşiyê de behsa wê kiribû. Ez ê niha, bo wan her sê pirsên hewe ku esasa gengeşiya we bû, bersiveke gelek kurt binivîsim; hûn dikarin kitekita wan di wan Peyvên ku Dermanfiroş Efendî navê wan nivîsî de bibînin. Bes, Peyva Bîst û şeşemîn ku derheqê qeder û cuz’ê îxtiyarî de ye nehatibû bîra min, min ji we re negotibû; li wê jî binihêrin, bes mîna rojnameyê nexwînin. Raza ku min lêhûrbûna wan Peyvan hawaleyî Dermanfiroş Efendî kiriye ev e ku, şik û gumanên ku di wan çeşîd meseleyan de ne ji lawazbûna ruknên îmanê derdikevin pêş. Vêca ew Peyv ruknên îmanê temamî îsbat dikin.

   Pirsa we ya yekemîn: “hikmeta derxistina Cenabê Adem ya ji Bihiştê û têketina hin mirovan ya Dozexê çi ye?”

   Bersiv: hikmeta wê erkedarkirin e. Bi erkeke welê hatiye beremirkirin û hatiye şandin ku hemû pêşveçûnên manewî yên mirov, geşbûn û vebûna hemû wan qabîliyetên însanî yên ji bo pêşveçûnê misaid.. her weha ku mahiyeta însên ji bo hemû navên Xwedê bûye neynikeke camîe; belê evên han hemû tev encamên wê erkê ne. Eger Hezretê Adem li bihiştê maba, meqamî wî dê mîna ferîşte sabit bimaya, qaîbîliyetê însanî venedibûn û dernediket holê. Lê belê, ferîşteyên ku xwediyê meqamê yeknesak in, zehf in, ji bo bendetiyeke wî rengî hewceyî bi mirovan tune ye. Bi rastî hikmeta Xwedê pêdivî dît ku cihekî teklîfê ango cihê ku berpirsiyar û erkedarên ji ferman û qedexeyên Xwedê tê de hebin ku