اِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَاِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ

  em di keleha Qur’anê de ne.

حَسْبُنَا اللّٰهُ وَنِعْمَ الْوَكِيلُ

  sûreke asê ya li derdora me pêçayî ye. Bi ji hezaran dibetiyan dibetiyekê, ji ber tirsa ku dê zerareke biçûk were vê jiyana fanî ya kurt hûn nikarin bi îradeya me me sewqî riyeke ku sedhezaran zeraran bide jiyana me ya ebedî!” Û bibêjin ku: “Gelo di rûyê Seîdê Nûrsiyê ku di xizmeta Qur’anê de hevalê me ye û di tedbîra wê xizmeta pîroz ku ûstadê û serhosteyê me ye de, ji ehlê heqê yên ku di rêya heq de bûne dostên wî kê zerar dîtiye? Û di nav şagirtên wî yên xas de kê bela dîtiye ku hetanî em jî bibînin û bi dibetiya wê dîtinê em fikaran bikin? Bi hezaran dost û birayên axretî yên vî birayê me hene. Ev sih sal in, tevî ku bi awayekî zêde tevlî jiyana civakî ya dinyayê dibin jî me seh nekiriye ku birayekî me di rûyê wî da zerarek dîtibe. Taybet wê demê di destê wî de gurzê siyasetê hebû. Niha li dewsa wî gurzî nûra heqîqetê heye. Berê her çiqas ew jî tevlî bûyera 31’ê Adarê kirin û hin dostên wî pelçiqandin, bes pişt re diyar bû ku mesele ji hêla hin dî ve derketiye. Dostên wî ne di rûyê wî de, di rûyê dijminên wî de bela dîtin. Hem wê demê gelek dostên xwe jî rizgar kirin. Li ser vê çendê bila şeytanên mîna we nehizrînin ku, neku hezar ji ber tirsa xetereke ji hezaran dibetiyan dibetiyekê  em ê gencîneyeke ebedî ji destê xwe derxînin” û divê hûn li devê çaplûsên ehlê delaletê bixin û wan biqewirînin. Hem ji wan çaplûsan re bibêjin ku:

   “Neku ji sedhezaran dibetiyan dibetiyekê, bi dibetiyeke ji sedî sed jî helaket were, eger bi qasî dinokekê aqilê me hebe, em ê netirsin û ji wî nerevin.” Lewra, bi gelek ceribandinên dubarebûyîn hatiye dîtin û tê dîtin ku: Ew kesên di dema xetereyê de îxanet li birayê xwe yê mezin yan jî li ûstadê xwe kirine, belaya hatî, serê pêşî tête serê wan. Hem cezakî bêmerhemet ji wan re hatiye dayîn û bi çavê rezîlan li wan hatiye nihêrîn. Hem termê wan miriye hem giyanê wan di nav ziletê de ji aliyê manewî ve miriye. Yên ew ceza dayîn wan di dilên xwe de merhemetekê hîs nakin. Lewra dibêjin: “Evên ha hemin li ûstadê xwe yê ku ji wan re sadiq û muşfiq e xaîn derketin, helbet gelek rezîl in, ne layiqî merhemetê ne, layiqî heqaretê ne.”