Wekî eva hanê, hemû hukmên Qur’anê rastiya fermana 

وَمَۤا اَرْسَلْنَاكَ اِلاَّ رَحْمَةً لِلْعَالَمِينَ

  qebûl dikin.

   Meseleya Çaremîn:

فَلاُمِّهِ السُّدُسُ

   Va ye medeniyeta “bêmîm” ku jê re “deniyet” tê gotin, wek çawa derheqê keçikan de bi zêdedayîna heqî ji wan re dibe sedema neheqiyeke weha, eynen welê, derheqê dêyan de jî bi qutkirina heqê wan neheqiyeke hîn dijwartir e.

   Belê, şefqeta dê ku cîlweyeke herî giramgir, herî şêrîn û herî xweş ya rehmeta rebbanî ye; di nav heqîqetên kaînatê de heqîqeteke herî rêzdar û giramdar e. Û dayik xwediya kerem û dilovaniyeke pir zêde ye; her weha dosteke welê fedakar e ku ji ber wê şefqetê ew dê hemû dinyaya xwe, hemû jiyana xwe û hemû rehetiya xwe gorî zaroka xwe dike. Heta mirîşka tirsonek, ku dayîktiya wê di dereceya herî besît û herî kêm de ye, ji ber lem’eyeke biçûk ya wê dilovaniyê, ji bo ku cûcika xwe biparêze xwe diavêje kûçik û êrîşî şêr dike. 

   Va ye eger mirov dayikeke ku heqîqetek holê muhterem û muezzez pê re heyî ji malê zarokên wê bêpar bike? Ev di hemberî wê heqîqetê de çi neheqiyeke mezin e, bêraziyeke çiqas hovane ye, heqareteke welê ya di mertebeya cînayetê de ye, çi kufraneke ne’metê ye ku erşa rehmetê dilerizîne, jehrê dixe  nav wî dermanê kêrdar yê jiyana civakî ya mirovan? Eger ew mirovên mîna cinawiran ên doza mirovperweriyê dikin vê nezanibin, helbet dê ew mirovên heqîqî wê zanibin. Wê bizanibin ku hukmê Qur’anê yê 

فَلِاُمِّهِ السُّدُسُ

  heq bi xwe ye û edalet bi xwe ye.

اَلْبَاقِى هُوَ الْبَاقِى

Seîdê Nûrsî