ehlê îman nexwende û nezan jî be, tevî ku aqilê wî fêm nake jî lê dema dilê wî mirovên holê bibîne; wê jê re sar be û wê ji aliyê manewî ve nefretê jê bike.

   Vaye ew mirovê ku bûye dildayiyê (meftûn ê) hezkirina meqamî û mûbtelayê şohretperestiyê –mirovê dudoyê- li ber çavê cemaeteke bêhed û hesab dikeve esfelê safilînê. Li ber çavê hin serseriyên bêqîmet, tinazker û ehlê hezeyanê ciheke demdemî û bêyom qezenc dike; li gorî raza

اَلْاَخِلاَّۤءُ يَوْمَئِذٍ بَعْضُهُمْ لِبَعْضٍ عَدُوٌّ اِلاَّ الْمُتَّقِينَ

  hin dostên derewîn yên ku di dinyayê da zerar, li berzexê ezab, li axretê dijmin bidest dixe.

  Ew mirovê ku di sûreta ewil de ye em welê ferz bikin ku hezkirina meqamî ji dilê xwe derneêxe, bes bi mercê ku îxlas û rezaya îlahî esas bigre û hezkirina meqamî neke hedef, (wê demê) dê texlîteke meqamê manewî ya rewa, hem jî meqameke gelek mezin qezenc bike ku dê wî demarê hezkirina meqamî tam tetmîn bike. Ev mirov wê tişteke gelek hindik hem jî tiştek gelek bêqîmet wenda bike, di pêşberê wê de tiştên gelek hem gelek gelek qîmetdar û bêzerar bi dest bixe. Belkî çendek maran ji dest xwe derdixe; di berdêla wê de wê gelek aferîdeyên bimbarik bibin hevalê wî, wê sebra xwe bi wan bêne. Yan jî dê mozeqirtikên kovî ji dest xwe derxe, mêşhingivên ku şerbetvanên rehmetê yên bimbarik in ber bi xwe ve dikêşe. Dostên welê yên heçko ji destê wan hingiv bi xwe peyda dike ku, her tim bi duayên wan ji derdora alema Îslamê feyzên mîna ava kewserê bi giyanên wan re têt vexwarin û dikeve deftera emelê wan.

   Demekê, mirovekî biçûk yê meqamekî bilind yê dinyayê vegirtî bi kirina qebaheteke gelek mezin ya di riya şohretperestiyê de li ber çavê alema Îslamê bûbû mesqere, wê demê min wateya nimana derbasbûyî jê re ders da; min li serê wî xist. Baş hejand, lêbelê ji ber ku min xwe ji hezkirina meqamî rizgar nekiribû, wê balkişana min jî ew hişyar nekir.

   FENDA DUYEMÎN

   Di mirovî de hesta herî girîng û herî biesas hesta tirsê ye. Stemkarên dekbaz ji vî demarê tirsê gelek sûdê werdigre. Tirsonekan bi wê didin sekinandin.