Baîs di birca Waris de, navê Muhyî di birca Muhsîn de, navê Reb di birca Malik de hilavêtin. Gelek alemên ku di nav wê alema însanî de ne ronî kirin, ji alema axretê ya nûranî re kulek vekirin û li dinyaya mirovî ya tarî de nûr reşandin.
Pişt re perdeyeke din ya gelek mezin vebû, alema erdê xuya bû. Zagonên îlmî yên tarî yên felsefeyê alemeke bidehşet nîşanî xeyalê da. Rewşa benî Ademê bêçare yê di vê fezaya bêhed û hesab de, di vê Dinyaya ku bi tevgerek ku heftî carî ji guleya topê bileztir, mesafeya bîst û pênc salan di salekê de digere, her dem musaidê belavbûn û perçebûnê, hundirê wê bi zelzele, gelek kalbûyî de, ji min re hêwilnak hat xuyakirin. Serê min gêj bû, çav li min tarî bûn. Ji nişka ve navên Afirînerê Erd û Asîmanan yên mîna Qedîr, ‘Elîm, Reb, Ellah, Rebbusemawatî Welerd û Mûsexxîr-uş Şemsî Wel-Qemer, di bircên rehmet, ezamet û rubûbiyetê de hilavêtin. Ew alem wusa ronîdar kirin ku; di wê rewşê de min Dinya di şeklê keştiyeke geştê ya gelek birêkûpêk, mukemel, musexer, xweş, biewle, ya ku ji bo keyf û seyranê, ji bo bazirganiyê hatî amadekirin de dît.
Bi kurtasî: Di nav hezar û yek navên îlahî de her navekî Wî yê ku arasteyî gerdûnê ye, di şûna Rojeke ku alemekê û tiştên di nava wê alemê de ronîdar dike bû û ji aliyê raza ehadiyetê ve di nav cîlweya her navekî de cîlweyên navê din jî xuya dikirin. Pişt re ji ber ku qelbî di pey her tarîtiyekê de nûreke cuda cuda didît, îşteha wê ya geştê vedibû. Xwest ku li xeyalê siwar bibe û hilkişe asîmên. Wê demê perdeyeke din ya gelek berfireh vebû. Qelb kete alema asîmanan û dît ku: Ew stêrên ku di awayê nûranî dibeşişin de xuya dikin ji Dinyayê mezintir û ji wê bileztir di nava hev de digerin. Yê xulekekê riya xwe şaş bike, dê xwe li yekî din bixe, wê welê biteqe ku wê ziravê gerdûnê biteqîne, alemê belav bike. Neku nûrê, wê agirî belav bikin; (wan stêran) ne bi beşişîn, bi dehşet li min nihêrîn. Min asîman gelek mezin, gelek xalî, vala, erjeng, di nav tarîtiyên heyretê de dît. Ez hezar carî juvanî /poşmanî hatina xwe bûm. Ji nişka ve esmaya husna ya
