demjimêran, eger bê paşîv be bîst û çar demjimêran dewam dike sebr û semaxek e û riyazet û bedenparêziyek e. Nexwe dermaneke bêsebrî û bêsemaxiya ku karesata mirovan dike du qat, rojî ye.

   Hem gelek xizmetkarên wê karxaneya mîdeyê hene. Hem gelek cîhazên mirov yên bi wê ve pêwendidar in hene. Nefs eger di wextê rojê yê mehekê demdemî de nekeve betlaneya şuxulan, îbadetên xusûsî yên wan xizmetkarên wê karxaneyê û wan cîhazan bi wan dide jibîrkirin, bi xwe re dide mijûlkirin û wan di bin zordestî û fermanên xwe de dihêle. Wan cîhazên din ên mirovî jî bi qerebalix û dûxana wan çerxên fabrîqeya manewî tevlîhev bike. Her tim bala wan dide ser xwe. Erka wan ya ulwî bi awayekî demdemî dide jibîrkirin. Ji ber wê çendê ye ku; berê û pêş de ehlê welayetê ji boyî tekemûlê, xwe hînî riyazetê, kêmxwarin û kêmvexwarinê kirine. Bes, ew xizmetkarên wê karxaneyê bi rojiya Remezana pîroz fêm dikin ku sirf ji boyî wê karxaneyê nehatine afirandin. Û cîhazên din ji dêl kêf û zewqa sûflî ya wê karxaneyê, di Remezana pîroz de di kêf û zewqa ferîşteyî û giyanî de lezzetê distînin, berê wan dide wan. Ji ber wê çendê ye ku di Remezana pîroz de bawermend li gorî dereceyên xwe digihijin nûr û feyz û surûrên cihê cihê yên manewî. Di wê meha bimbarik de, bi wesiteya rojiyê gelek bipêşdeçûn û jêfeyîzgirtinên wan hestên mîna dil, giyan, aqil û sirê hene. Tevî ku mîde digrî jî ew (hestbi awayekî mesûmî dikenin.

NUKTEYA NEHEMÎN

   Hikmetek ji gelek hikmetên rojiya Remezana pîroz ya ji aliyê rasterast şikandina rubûbiyeta mewhûm ya nefsê û ya nîşandayîna ecza wê ya dan zanîna ubûdiyeta wê eve ye ku:

   Nefs naxwaze Rebê xwe nas bike, mîna fîr’ewn rubûbiyeta xwe dixwaze. Çiqas were ezabdan ew demar di wê de dimîne. Bes bi birçîtiyê ew demara wê dişikê. Vaye, rojiya Remezana pîroz rasterast derbeyekê li eniya fîr’ewniya nefsê dide, dişikêne. Ecza wê, qelsiya wê û xizaniya wê nîşan dide. Dide zanîn ku ew bende ye.

   Di rîwayetên hedîsê de heye ku: Cenabê Heq ji nefsê re gotiye ku: “Ez kî me, tu çi/kî yî?” Nefsê gotiye: “Ez ez im, tu tu yî!” Ezab dayiyê, avêtiye Dozexê, dîsa pirsiyar kiriye. Dîsa gotiye: “Ene ene, ente ente.”