Cenabê Heq rûyê erdê di sûretê sifreyeke ne’metê de afirandiye û her cûr ne’met di wê sifreyê de di awayê

مِنْ حَيْثُ لاَ يَحْتَسِبُ

 rêz kirine û rubûbiyet û rehmaniyet û rehîmiyeta xwe ya tam bi vî awayî îfade dike. Mirov di bin perdeya xefletê de û di daîreya sebeban de nikarin wê heqîqeta ku ew îfade dike tam bibînin, car caran ji bîr dikin. Lêbelê di Remezana pîroz de ehlê îmanê dikevin şûna artêşeke birêkûpêk. Nêzî êvarê herwekî ji bo mêhvaniya Sultanê Ezelî hatibin vexwendin, bi awayekî ubûdiyetkarî nîşan didin ku li benda fermanê rawestiyayî ne ku bibêje “kerem kin!” li ber wê rehmaniyeta şefqetawer, heşmetawer û kuliyetawer bi bendetiyeke berfireh, mezin û birêkûpêk muqabele dikin. Gelo mirovên ku tevlî vê şerefa kerametê nebin, layiqî navê mirovî ne?

NUKTEYA DUYEMÎN

   Hikmeteke ji wan gelek hikmetên rojiya Remezana pîroz ya ku li aliyê şukra ne’metên Cenabê Heq dinêre eve ye ku:

   Wek çawa di Peyva Ewil de hatiye gotin ku ew xwarinên ku teblevanekî ji pêşgeha padîşehekî anî bihayekê dixwaze. Digel ku bexşîş ji tablevanî re tê dayîn, eger ew ne’metên gelek qedirbilnd bêqîmet bêne zenkirin û yê ew ne’metana în’am kirî nas neke çi debengiyek e, mîna wê jî, Cenabê Heq ne’metên xwe yên cur be cur yên bêhed û hesab li ser rûyê erdê reşandine. Di bergîdana wan da, weke buhayê wan ne’metan şukrê dixwaze. Sebeb û xwediyên wan ne’metan di şûna teblevanî de ne. Em buhayekê didin wan teblevanan, em ji wan re minêdar dibin; heta em rêz û spasiyeke zêde ya ku ew heq nekirine ji wan re nîşan didin. Hal bi hal Mûn’îmê Heqîqî ji wan sebeban bêhed û hesab zêdetir bi wesiteya wê ne’metê layiqê şukrê ye. Vaye spaskirina wî (ew e ku) bête zanîn ku ew ne’met rasterast ji wî ne, wan ne’metan teqdîr bike û hewceyiya xwe ya ji wan ne’metan re hîs bike.

   Vaye rojiya Remezana pîroz mifteya şukreke rastî, xalis, mezin û gişkî ye. Lewra, di demên din de gelek mirovên mecbûr nemayîn hene ku dema bi bîrçîbûneke rastî re rû bi rû nemînin qîmeta gelek ne’metan nizanin.