NUKTEYA HEFTEMÎN

   Pişt re di wê rewşê de dema min got:

اِهْدِنَا الصِّرَاطَ الْمُسْتَقِيمَ  *   صِرَاطَ الَّذِينَ اَنْعَمْتَ عَلَيْهِمْ

  min lê nihêrt ku di nav qefîleya mirovan ya bi aliyê rabirdûyê ve diçin de, qefîleya pêxemberan, sidîqan, şehîdan, weliyan û salihan yên gelek nûranî û bi rewneq dîtin ku tarîtiyên paşerojê belav dikin û di rêya diçe ebedê de, di şahrêyeke mezin ya rast de diçin. Ev peyva hanê ji bo ku min bigihîne wê qefîleyê rê nîşanî min dide; bêguman dide gihandin. Ji nişka ve min got, fesûbhanellah! Yê bi qasî dinokekê hişê wî hebe divê zanibe ku beşdarnebûna (îltîhaq) vê qefîleya mezin ya nûranî ya tarîtiyên paşerojê ronî dike û bi selameteke tam diçe, çi qeder xusaret e û çi qeder helaket e. Gelo yên bi îcadkirina bîd’eyan ji wê riyê derketîn dê ji ku derê nûrê bibînin, dê di kîjan riyê de herin?

   Rêberê me Resûlê Ekrem Eleyhîselatû Weselam ferman kiriye ku: 

كُلُّ بِدْعَةٍ ضَلاَلَةٌ وَكُلُّ ضَلاَلَةٍ فِى النَّارِ

     Gelo, hin ew bedbextên ku layiqî gotina ulemaê sû’in hemberî vê fermana qet’î de çi meslehetê dibînin, kîjan fetwayê didin ku, bi awayekî nepêwist û bizerar hember bedîhiyên (aşkerebûna bê delîl) şeaîrê Îslamê derdikevin; guhortina wan qabil dibînin? Bibe bibe, hişyarbûneke demdemî (întîbahê muweqet) ya ji cîlweyeke wateyê ya demdemî têt, ew ûlemaê sû’ê xapandiye. Wek mînak; Wek çawa eger çermê heywanê were gurandin û qaşilê mêweyê bêt qeşartin, dê xweşikiyeke demdemî nîşan bide; bes di demeke kurt de ew goştê xweşik û ew mêweya spehî dê di bin wî çermê derewîn, zengarî, qalind û arizî de reş bibe, genî bibe. Wusa jî, gotinên Pêxemeber û gotinên Xwedê yên di şeaîrên Îslamî de di şûna çermekî jiyandar û bixêr de ne. Bi qeşartina wan, nûranîbûna ku di wateya wan de ye bi demdemî tazî –heta dereceyekê- tê dîtin; bes, mîna mêweya ku ji çermê/qaşilê xwe cuda ketî giyanê wan wateyên bimbarik difirin, postê xwe yê beşerî di dil û serên tarî de dihêlin û diçin.. nûr difire, dûyê wê dimîne. Her çi be…