Ya Ewil: Ehlê heqê ne û yên lêkolînvan in. Dibêjin ku: “Qur’an gencineyeke welê ye, ne serî ye ne binî ye. Her sedsal teslîmî ness û muhkemên wê dibin û digel wê çendê ji heqîqetên wê yên veşarî ku temamkerên wê ne jî behra xwe werdigirin; destê xwe nadin behra yên din yên veşarî mayîn. Belê wateya wê ew e ku hinde dem derbas dibe heqîqetên Qur’anê hîn bêhtir derdikevin. Yan jî haşa we kella, ne ku der barê heqîqetên zahirî yên Qur’anê yên selefê salihîn beyan kirine de gumanên wan hene. Lewra bawerkirina bi wan pêwist e. Ew ness in, qet’î ne, esas in, hîm in.

   Qur’an bi fermana xwe ya

وَهٰذَا لِسَانٌ عَرَبِىٌّ مُبِينٌ

  dide zanîn ku wateya wê aşkere ye. Seranser, xîtaba îlahî li ser wan wateyan digere, betîn (teqwiye) dike, aşkere dike. Ji qebûlnekirina wan wateyê mensûs haşa sume haşa derewandina Cenabê Heq û biçûkxistina fêhma Cenabê Rîsaletê derdikeve. Nexwe, ew wateyên mensûs li pey hev ji kaniya (mem’bea) Rîsaletê hatine wergirtin. Heta, Îbnî Cerîrê Taberî hemû wateyên Qur’anê bi girteyeke muen’en (bien’ene) li pey hev gihandiye men’bea Rîsaletê û tefsîra xwe ya girîng û mezin bi wî hawî nivîsandiye

   Taîfeya Duyemîn: Yan dostekî bêaqil e ku heta dêrekê ava bike mizgeftekê xirab dike yan jî dijminekî aqil-şeytan e ku, dixwaze li hember hukmên Îslamê û heqîqetên îmanê derbikeve. Dixwaze di nav sûretên sûrkirî yên mîna kelehên polayê yên Qur’ana Hekîm -bi gotina te- de riyê bibînin. Yên holê haşa ji bo ku di heqîqetên îmanê û Qur’anê de gumanan derxînin gotinên holê belav dikin.

Nukteya Duyemîn

   Cenabê Heq di Qur’anê de bi gelek tiştan sond xwariye. Di sondên Qur’anê de gelek nukte hene, gelek raz hene.

   Wek mînak: Sonda di

وَالشَّمْسِ وَضُحٰيهَا

 yê da esasa temsîla muhteşem ya di Peyva Yanzdehê de destnîşan dike. Gerdûnê di sûretê qesrekê da û bajarekî da nîşan dide.