Bersiva pirseke mehrem e

 [Berê ev raza înayetê weke mehrem hatibû nivîsandin, bi dawiya Peyva Çardehê ve hatibû kirin. Nexwe minasip û layiq ev der bû ku, veşarî mabû.)

   Tu ji min pirsiyar dikî: “Çima di wan Peyvên ku te ji Qur’anê nivîsandî de hêzek, bandorek heye ku, di gotinên mûfesiran û arifan de kêm peyda dibin? Carînan di rêzekê de debi qasî rûpelekê hêz heye; di rûpelekê de debi qasî kitêbekê bandor heye?”

   Bersiv: -Bersiveke xweş e- Ji ber ku rûmet aidê mucîzeyiya Qur’anê ye û ne aidê min e ez bêyî perwa dibêjim: Ji hêla pirtirînê ve welê ye. Lewra:

   Peyvên ku hatine nivîsandin ne tesewir e, pesend e; ne teslîm e, îman e; ne marîfet e, şehadet e, şuhud e; ne teqlîd e, tehqîq e; ne îltîzam e, bîrewerî (îz’an) e; ne tesewuf e, heqîqet e; ne doz e, burhana/delîlek di nav dozê de ye. Hikmeta vê razê eve ye ku:

   Dema berê esasên îmanê parastî bûn, teslîm qewî bû. Di kitekitan (teferûat) de marîfetên arifan bê delîl jî bûna, beyanên wan meqbûl bûn, kafî bûn. Bes di vê demê de deji ber ku delaleta fenê destê xwe dirêjî esas û ruknan kiriye, Zatê Zulcelal yê Hekîmê Rehîm yê ji her derdî re dermanekî layiq dibexşîne, qitîskeke ji temsîlatên ku mezherê mucîzeyiya herî geş ya Qur’ana Kerîm e, ji acizbûn û qelsbûn û xizanî û hewceyiya min re weke dilovanî ji nivîsên min yên der barê xizmeta Qur’anê de bexş kir.

   Felîllahîlhemd bi raza temsîlê, heqîqetên herî dûr gelek nêzîk hatin nîşandan. Ji aliyê yekbûna (cîhetul wehdet) raza temsîlê, meseleyên herî belavbûyîn dan komkirin. Hem bi sêlma raza temsîlê, bi hêsanî gihande heqîqetên herî bilind. Hem bi pencereya raza temsîlê, ji heqîqetên xeybî û esasên Îslamî re yeqîneke îmanî ya nêzîkî dîtinê (şuhûd) çêbû. Wek çawa digel aqilî wehm û xeyal, heta nefs û hewa mecbûrê teslîmê bûn, şeytan jî mecbûr ma ku çeka xwe radest bike.

   Welhasil: Di nivîsên min de çiqas spehîtayî û bandor hebe, ancax ji çirîskên temsîlên Qur’anê ne. Para min bi hewceyiya zêde daxwaz tenê ye û bi aciziya min ya zêde lavayî ye. Derd yê min e, derman yê Qur’anê ye.