Di nav texlîtên candaran de yên hewceyiya wan bêhtir bi texlîtên rizqî heye mirov e. Cenabê Heq mirov di sûreteke welê de afirandiye ku ew mirov bibe neynikek cami’ ya hemû Navên Wî û her wisa di sûretê mu’cîzeya qudretê ya welê de afirandiye ku ew mirov bibe xwediyê hin cîhazan… ku ew cîhaz jî bikaribin wan tiştên ku di xezîneyên rehmeta Wî de hene qîmetê pê bide, nas ke. Her wisa mirov di sûreteke welê de afirandiye ku ew bibe xelîfeyê erdê… hin aletên welê dayîne wî xelîfeyê erdê jî ku ew alet bikaribin narîniya weziyetên cîlweyên hemû navên Wî bipîvin… Loma, hewceyiyeke bê hed û hesab daye wî û ew hewceyê texlîtê rizqên maddî û manewî kiriye. Mirov li gor vê camîiyyeta xwe, wesîteya ku wî bigîhijîne meqamê bilind ê “ehsenê teqwîmê” şukr e. Eger şukir nebe, wê bikeve esfelê safilînê û wê zulmeke mezin bike.

   Welhasil, riya ubûdiyetê ku rêyeke herî e’la ye û herî bilind e ku, her wisa esasa mezin ya wan her çar esasên mehbûbiyetê şukir e ku ew her çar esas holê hatine îfadekirin:

   “Der terîqê ecizmendî lazim âmed çar çîz:

   Ecza mutleq, feqra mutleq, şewqa mutleq, şukra mutleq ey ezîz” ¹

اَللّٰهُمَّ اجْعَلْنَا مِنَ الشَّاكِرِينَ بِرَحْمَتِكَ يَۤا اَرْحَمَ الرَّاحِمِينَ

سُبْحَانَكَ لاَ عِلْمَ لَنَۤا اِلاَّ مَاعَلَّمْتَنَا اِنَّكَ اَنْتَ الْعَلِيمُ الْحَكِيمُ

اَللّٰهُمَّ صَلِّ وَسَلِّمْ عَلٰى سَيِّدِنَا مُحَمَّدٍ سَيِّدِ الشَّاكِرِينَ وَالْحَامِدِينَ وَعَلٰۤى اٰلِهِ وَصَحْبِهِ اَجْمَعِينَ. اٰمِينَ

وَاٰخِرُ دَعْوٰيهُمْ اَنِ الْحَمْدُ لِلّٰهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ