Îslamiyet îltîzam e, îman îz’an e. Bi gotineke din Îslamiyet terefgirtin û teslîm û serî-tewandina li ber heqiyê ye; lê belê îman qebûlkirina heqê ye û tesdîq e. Berê, min hin kesên bêdîn dîtin ku gelek zêde alîgiriya hukmên Qur’anê nîşan didan. Nexwe ew kesê bêdîn ji aliyekî ve bi alîgirtina heqqê mezherê Îslamiyetê dibû; ji bo wî “misilmanekî bêdîn” dihate gotin. Paşê min hin bawermend dîtin ku nedibûn alîgirê hukmên Qur’anê, qebûl nedikirin; ji wan re “bawermendek nemisilman” dihate gotin.

   Gelo îmaneke bêyî Îslamiyet dibe sedema xilasiyê?

     Bersiv: Wek çawa Îslamiyeta bêîman nabe sedema xilasiyê, îmana bêîslamiyet jî nabe sedema xilasiyê. “Felîllahîlhemdu welminnetu” pîvanên Rîsaleyên Nûrê bi feyza  î’caza manewî ya Qur’anê, fêkî û netîceyên dînê Îslamê û heqîqetên Qur’anê bi awayekî welê nîşan dane ku yê bêdîn jî wan bibîne ne qabil e ku nebe alîgirê wê. Hem delîl û burhanên îman û Îslamê ewqas qayîm nîşan dane ku yê nemisilman jî fêm bike dê rastiya wê qebûl bike; li ser nemisilmaniya xwe dewam bike jî dê bawer bike.

   Belê (Rîsaleya) Peyvan mêweyên îman û Îslamiyetê yên mîna Tubaya Bihiştê şêrîn û xweş û encamên wê yên mîna spehîtahiyên bextiyariya her du dinyayan xweş û şêrîn nîşan dane ku her kesê ku wan bibîne û nas bike, hesteke alîgirî teslîmê dide wan . Û burhanên îman û Îslamê yên mîna sîlsîleya mewcûdatê qewî û qasî zerreyan zêde nîşan daye ku îz’aneke zêde û îmaneke qayîm dide.  Heta carînan di ewradê Şahê Neqşebendî de dema min şahdeya xwe dianî û digot

عَلٰى ذٰلِكَ نَحْيٰى وَعَلَيْهِ نَمُوتُ وَعَلَيْهِ نُبْعَثُ غَدًا

  min wê demê alîgiriyeke zêde hîs dikir. Eger dinyayê gişkê bidine min ez nikarim heqîqeteke îmanê gorî bikim.  Ku ez dijî deqîqeyeke wê dijê heqîqetê ferz bikim êşeke gelek giran dide min. Dinya hemû bibe ya min ji bo ku heqîqeteke