şîşeyên pîs û zerardar re gotina heqîqetan giramnegiriyeke di hemberî heqîqetan de. Dibe mîna derbûmeseleya
كَتَعْلِيقِ الدُّرَرِ فِى اَعْنَاقِ الْبَقَرِ
Lewra yên van tiştan dikin çendîn caran heqîqet ji Rîsaleyê Nûrê seh kirine. Û bizanîn dixwazin heqîqetan di hemberî delaletên zindîqan de pûç bikin. Yên holê mîna marî ji jehrê zewqê distînin
Xala Çaran: Muameleyên ku ev heft sal in di hemberî min de tên kirin sirf keyfî û derzagonî ne. Lewra, zagonên mişext û êxsîr û zîndaniyan di holê de ne. Ew li gorî zagonê bi xizmên xwe re hevdîtinê pêk tînin, ji pevre-axaftinê nayên astengkirin. Di nav her milet û her dewletê de deîbadet û taet ji êrîşan parastî ne. Manendên (emsal) min di bajaran de digel xizm û dostên xwe man. Ne ji pêwendiyê, ne jî ji pevre-axaftinê ne jî ji gerê hatin qedexekirin. Ez hatim qedexekirin. Û heta êrîş li mizgefta min û li îbadetê min hat kirin. Lê xebitîn ku dubarekirina gotina kelîmeya tewhîdê ya di nav tesbîhatê de ku li gorî Şafîiyan sûnet e, bi min bidin terikandin. Heta li Burdurê kesekî nexwenda yê bi navê Şebab ku ji muhacirên berê bû, digel xesûya xwe bo hewaguhêziyê (tebdîlê hewa) hatibû vê derê. Ji ber hembajarîbûnê hatin ba min. Bi sê cendirmeyên çekdar ji mizgeftê hate xwestin. Wî karmendî hewl da ku wê şaşiya xwe ya kirî ya derzagonî binixême, got: “Bibore, bila dilê we nemîne, ev erka me ye.” Paşê jî destûr dayê û jê re got: “de here!” Dema mirov tiştên din û muameleyên din qiyasê vê bûyerê bikê tê fêmkirin ku: Ya li hemberî min tê kirin muameleyeke sirf keyfî ye ku; mar û seyan museletî min dikin. Ez jî li xwe nagrim ku bi wan mijûl bibim. Ji bo ku xirabiya wan muziran def bike ez hawaleyî Cenabê Heq dikim. Jixwe ew kesên ku ew bûyera ku bibû sedema koçberiyê (tehcîrê) derxistîn niha li welatê xwe ne. Û serokên mezin li ser serê eşîretên xwe ne. Her kes hate terxîskirin. (Dinyaya) wan serê wan bixwe, tu eleqeya min bi dinyaya wan re neyî jî ez û du kesên din em derve (mustesna) hiştin. Min ji vê re jî got, bila. Lêbelê kesek ji wan li derekê weke mûftî hate tayînkirin; ji bilî welatê xwe li her derê digeriya û diçûya Enqereyê jî. Yê din jî li Stenbolê, di nav çil hezar hembajariyên wî de hiştibûn
