Paşê jî Hesen Efendî hate bîra min, min got: “Eger tu herî Burdurê, bide Hesen Efendî, bila pênc-şeş rojan mitalee bike.” Ew mirov çû û rasterast da Hesen Efendî. Ecelê Hesen Efendî sih-çil roj mabûn. Wek wî mirovê gelîk tî bûyî û rastî aveke şêrîn ya mîna ava kewserê hatî çawa xwe diavêjiyê, eynen welê wî jî xwe avête Peyva Sih û Duduyan, her tim mitale kir mitale kir û her feyz jê wergirt û jê wergirt, xasma di behsa muhabbetullahê ya di Mewqîfa Sisêyê de bi temamî dermanê derdê xwe dîtibû û Feyza ku ji qutbekî mezin dihate xwestin tê de dîtibû. Wilo sax çûbû mizgeftê, nimêj kir, giyanê xwe li wir radestî Rehman kir (Rehmeta Xwedê lê be).
Mînaka Çaran: Bi şahdebûna fiqreyên Xulûsî Beg yên di Nameya Bîst û Heftan da; himet, medet, feyz û nûrek ku ya ji Terîqeta Neqşî ku terîqeta herî girîng û bandordar e pitir di Peyvên binûr yên Razên Qur’anê ne de dîtiye.
Mînaka Pêncan: Birayê min Evdilmecîd li ser wefata biraziyê min Evdirehman û (herweha) di nav rewşên din yên kedernak de perîşanîtiyek hîs dikir. Hem alîkarî û hawareke ku ji destê min nayê dixwest. Pevaxaftinên (muxabere) me yên bi hev ra çênedibûn. Ji nişka ve min çendek Peyvên girîng jê re şiyand. Wî jî piştî ku mitale kir holê nivîsand: “El hemdû lîllah ez rizgar bûm! Ez ê dîn bibama. Her Peyvek ji van ketin şûna mûrşîdekî. Çendan ez ji mûrşîdekî veqetiyam, lêbelê min gelek mûrşîd bi hev ra dîtin, ez rizgar bûm.” Min nêrî ku bi rastî jî, Evdilmecîd pîşeyeke spehî girtibû û ji rewşên xwe yên berê rizgar bibû.
Gelek mîsalên din yên mîna van pênc mîsalan hene. Ew nîşan didin ku zanyariyên îmanê; xasma, eger ji birînên xwe re wek derman, li gorî hewceyiyê û rasterast ji razên Qur’ana Hekîm dermanên manewî werin standin û werin ceribandin helbet ew zanistên îmanê û ew dermanên giyanê ji wan kesên ku hewceyiya xwe bi wan hîs dikin û bi awayekî cîdî xalis bi kar tînin re bes û kafî ye. Ew dermanfiroş û ew delalê ku wan difiroşe û nîşan dide di çi rewşê de be bila be; yekî ji rêzê be, mûflîs be, dewlemend be, xwedî-meqam be, xizmetkar be zêde ferq nake.
Belê, ku Roj hebe hewceyî nake ku yek têkeve bin ronayiya findê. Hemin ez Rojê nîşan didim, (tiştekî) bêwate ye û ne pêwist e ku ronayiyê findê -xasma eger li ba min nebe- ji min were xwestin.
