wê feyzê, wê ava heyatê li gorî dereceyên ehlê dil û kesên xwedî-halê dîsa bi feyza wî nîşan bidin. Nexwe, ew Peyv û ew Nûr ne tenê meseleyên îlmî yên aqlî ne; bêguman meseleyên îmanî yên qelbî, rûhî û halî ne û di şûna zanînên Xwedê yên bilind û hêja de ne.
Xala Çaran: Di nav Sehabe û Tabiîn û Tebeê tabîînan de ew zatên xwediyê welayeta mezin yên di mertebeya herî bilind de ji ber ku hemû hestên wan behra xwe ji Qur’anê bixwe wergirtine û Qur’an ji bo wan mûrşîdekî heqîqî û kafî ye, eva hanê destnîşan dike ku: Qur’ana Hekîm wek çawa her dem heqîqetan vedibêje, feyza welayeta mezin jî ji yên ehîl re îfaze (feyîzdar) dike
Belê, derketina ji zahirî bo heqîqetê bi du awayan e:
Yek: Ew e ku têkeve berzexa terîqetê, bi seyr û silûkê mertebeyan derbas bike û derbikeve heqîqetê.
Awayê Duduyan: Rasterast, bêyî ku têkeve berzexa terîqetê, bi lutfa Xwedê derbasî heqîqetê bibe ku rêya bilind, kurt û ya xasê bi Sehabe û tabîînê ev e. Nexwe, ew Nûr û ew Peyvên ku wergêriya wan Nûran dikin yên ji heqîqetên Qur’anê diçizirin dikarin bibin xwediyê wê wesfê û xwedî ne.
Xala Pêncan: Em ê bi pênc mînakên cuz’î destnîşan bikin ku Rîsaleya Peyvan wek çawa heqîqetan dide hînkirin, erka îrşadê jî dibînin.
Mînaka Ewil: Min bixwe neku deh carî, neku sed carî, bi hezaran carî bi ceribandinên zêde qenaeta min hatiye ku: Rîsaleya Peyvan û Nûrên ku ji Qur’anê tên wek çawa waneyê (dersê) dide aqilê min, (eywen welê) rewşa îmanê telqînî dilê min jî dike, tama îmanê dide giyanê min û herwekî wê… Heta di karên min yê dinyayê de; wek çawa mûrîdê şêxekî xwedan-keramet der barê hewceyiyên xwe de alîkarî û himetê ji şêxê xwe hêvî dike; min jî di wê dema ku hewceyiyên xwe ji razên bikeramet yên Qur’anê hêvî dikir, gelek caran bi awayekî ku qet min hêvî nedikir de ji min re pêk dihat. Ji perçeyên wan du mînakên biçûk:
Yek: Ya ku ravekirin û tefsîla wê di Nameya Şanzdehê de derbas dibe; nanekî mezin e, bi awayekî xarîqe, li ser dara qetranê nîşanî mêhvanê min yê bi navê Suleyman hatiye kirin. Me herdukan du rojan ji wê diyariya xeybî xwar.
