yên wî xizmetarê xwe yê sadiq tebleyê bişîne; eynen welê, xizmetkarekî sadiq yê Qur’ana Hekîm çiqas bê qîmet be jî bila bê qîmet be, li ser navê Qur’anê fermanên xwe ji mirovên herî mezin re, bêyî ku fikaran bike teblîx dike û elmasên bihadar yên Qur’anê, neku bi lavayîkirin û bi xwezelîlkirinê, bê guman bi şanazî û bi diltêrî (mûstexniyane) difiroşe yên giyanên wan herî dewlemend. Ew çiqas mezin bin bila mezin bin, wê dema ku ew xizmetkarê bê qîmet li ser erka xwe ye de nikarin xwe li ser de dequre bikin. Û ew xizmetkar jî wê dema ku ew serî li wî didin de sedemek ku quretî pê çêbibe di xwe de nabîne.. û ji hedê xwe dernakeve. Eger di nav wan kiriyarên (muşterî) gencîneya pîroz de hin (ek hebin ku) bi çavê welîtiyê li wî xizmetkarê reben binêrin û wî mezin bizanin; helbet layiqî dilovaniya pîroz ya heqîqeta Qur’anê ye ku, ji bo ku wî xizmetkarê xwe fihetkar neke, bêyî ku haya wî jê hebe û ew têkil bibe, ji gencîneya taybet ya îlahî alîkarî û himetê bide wan û wan feyizdar bike.

   Xala Duduyan: Îmamê Rebanî û Mucedidê Elfê sanî Ehmedê Farûqî (R.E.) gotiye: “Înkîşaf û aşkerebûna mes’eleyeke bitenê yê heqîqetên îmanê li nik min li ser hezaran zewq û kerametan re ye. Hem mebest û encama hemû terîqetan înkîşaf û aşkerebûna heqîqetên îmanê ye.” Hemin lehengekî terîqetê yê holê bi vî hawî biryar daye; helbet Rîsaleyê Nûr ku heqîqetên îmanê tam aşkere û beyan dike û ji razên Qur’anê çizirîne, dibe ku wan encamên ku ji welîbûnê têne xwestin bide.

   Xala Sisêyan: Berî niha bi sih salan şeqamên dijwar li serê xafil yê Seîdê Berê ketin, qeziyeta   ‌

اَلْمَوْتُ حَقٌّ‌

   hizirand. Xwe di nav teqnekî heriyê de dedît. Alîkarî xwest, li riyekê geriya, pirsiyara rizgargerekî kir. Dît ku rê têvel in; kete nav dudiliyê. Bi kitêba Şêxê Geylanî ku Xewsê E’zem ya bi navê “Futûh-ul Xeyb” tefe’ul (Tefe’ûl ewe ku mirov oxirê ji tiştekî derxîne, bi xêrê şîrove bike, îşareteke bo xêrê têde bibîne.) kir. Di tefe’ulê de ev derket:

اَنْتَ فٖى دَارِ الْحِكْمَةِ فَاطْلُبْ طَبٖيبًا يُدَاوٖى قَلْبَكَ

  Tiştekî sosret e ku wê demê ez endamê Dâr-ul Hikmet-ul ‹slâmiyeyê bûm. Qaşo ez bijîşkekî ku yê hewl dide ku birînên ehlê Îslamê derman bike bûm. Hal bi hal nexweşê herî zêde ez bûm. Yê nexweş divêt pêşî li xwe binêre, paşê dikare li nexweşan binêre.