zahirî bi muhakeme û aqilmend xuya dikin (lêbelê ew) meczûb in. Beşeke din jî carînan di (haletê) sehwê de û di daîreya aqil de xuya dikin, carînan (jî) dikevin rewşeke derveyî aqil û muhakemeyê. Hin yên ji beşê ehlê îltîbas in, ji hev cihê nakin. Wê meseleya ku di haletê sekrê de dîtiye di haletê sehwê de tetbîq dike, xetayê dike û nizane ew xetayê dike. Beşeke ji meczûban li cem Xwedê hatine parastin (mehfûz in), nakevin ser rêya xerab. Lêbelê beşeke din ne mehfûz in, dibe ku di nav hêwirzeya bid’et û delaletê de bin, heta îhtîmal heye ku ew di nav kafiran de jî bin.

   Vaye, (ew) ji ber ku bi awayekî demdemî yan jî daîmî meczûb in, ji aliyê manewî ve di hukmê “dînê bimbarik” de ne. Û ji ber ku ne binbar in (mukelef in) li wan nayê girtin. Welîbûna wan ya meczûbane baqî dimîne, digel wê çendê dibin alîgirê ehlê delalet û ehlê bid’eyê. Heta dereceyekê mesleka xwe dikin rewacê de û bi awayekî xirab (meş’ûmane) dibin sedem ku beşeke ehlê îmanê û ehlê heqê têxin mesleka xwe de.

***

Meseleya Dehan

(Bi bîranîna ku ji aliyê hin dostên serdanvan ve hatiye kirin ve hatiye xwestin ku dîstûrek were ravekirin. Ji ber wê çendê hatiye nivîsandin.)

   Bila bêt zanîn ku: Yên têne seredana me yan ji aliyê jiyana dinyayê ve tên; ew derî girtiye. Yan jî ji aliyê jiyana axretê ve tên. Di wî aliyî de du derî hene: Yan şexsê min bimbarik û xwedî-meqam zen dikin û tên. Ew derî jî girtiye. Lewra ez xwe naecibînim, ez wan kesên ku min diecibînin jî naecibînim. Şukir bo Xwedê ku ez bi min nedame ecibandin. Aliyê dudoyê sirf ji ber wî aliyê ku ez îlankerê (delalê) Qur’ana kerîm im. Yên di vî deriyî de tên ez li serê xwe û çavê xwe qebûl dikim. Ew jî di sê awayan de dibe: Yan dibe dost, yan dibe bira, yan dibe xwendekar.

   Taybetmendî û mercê dostî eve ye ku: Teqez divê bi awayekî cidî alîgirê xizmeta me ya Peyvan û enwarê Qur’anê be, ji dil ne alîgirê neheqî û bîd’e û delaletê be, hewl bide ku ew bi xwe jê îstîfade bike.