“Heq bi mesleke Ehlê Sunet û Cemaetê tenê ne sînordar e.” Hêwirzeyeke (firqe) ji ehlê bid’eyê çêkirin, heta hin ji rê derketin. Nezanîn ku: Her zatê hadî, nikare bibe muhdî. Şêxê wan ji xetaya xwe mazûr e, Lewra meczûb e. Lê ew nabin mazûr.
Beşeke navincî jî welîbûna wan weliyan înkar nekirin, bes rêya wan û mesleka wan qebûl nekirin. Weha gotin ku: “Ew gotinên wan yên dijê usûlê yan (ji ber ku di hemberî) halê de têkçûne û xeta kirine yan jî şatahat (gotinên ku di haletê cezbeyê de tên gotin yên dijê şerîetê) ên mûteşabîhat (ayetên ku wateyên wan mecazî ne) yên nayên zanîn in.”
Mixabin, beşa ewil, xasma alimên ehlê zahir bi niyeta parastina mesleka Ehlê Sunet û Cemaetê mecbûr mane ku gelek weliyên girîng înkar bikin û ji rêya rast derxînin (tedlîl bikin.) Alîgirên beşa dudoyê jî ji ber ku der barê wan şêxan de gelek husnê zen kirine, dest ji mesleka heq berdane, ketine bid’etê, heta ketine delaletê.
Vaye der barê vê razê de, gelek zemanan rewşeka ku zêhna min dagir dikir hebû: Zemanekê min di demeke girîng de di eleyhiyê ehlê delaletê de bi qehr dua kir. Di hemberî duaya min de hêzeke manewî ya bidehşet derket. Hem duaya min bi şûn de da, hem jî men’a min jê kir.
Paşê min dît ku: Ew beşa ehlê delaletê, di îcraata xwe ya dijê heqiyê de, bi hêsanîkirina hêzeke manewî xelkê li pey xwe, dibe, diçe. Bi ser dikeve. Bes ne ku bi darê zorê, bêguman ji ber ku têkilî xwestineke ku ji hêza welayetê dihat bûbû, beşeke ehlê îmanê diketan pey wê û lê nedigirtin û gelek xirab nedizanîn.
Vaye dema min ev herdu raz hîs kirin ez ketim nav dehşetê, min got “Fesubhanellah! Gelo ma ji bilî rêya heq welîtî (welayet) dibin? Xasma, ma dibe ku ehlê heqîqetê bibe alîgirê cereyaneke delaletê ya bidehşet? Paşê di rojeke bimbarik ya erefeyê de, li ser kevneşopiyeke spehî ya Îslamî min dîsa sed Sûretên Îxlasê xwend û bi bereketa wê meseleya bi navê “Bersiva Pirseke Girîng” hat nivîsandin; digel wê jî, bi dilovaniya Xwedê heqîqeteke holê kete ser dilê vî âcizê hanê. Ew heqîqet jî eve ye ku:
Mîna “qiseta Cîbalî Baba” ya navdar û watedar ya di dema Sultan Muhemed Fatih de hatiye gotin, beşeke ehlê welayetê li gorî
