Û lefzên ku di şûna cildî de ne têra wan dike û wezifeya wateyê dibînin. Û xasma eger bi wan lefzên Erebî bi bîr bîne ku ew kelamên Xwedê ne û axaftina Xwedê ya bi bendeyên wî re (tekeluma îlahî) ne, (wê demê ew) sedema feyzeke daîmî ye.

   Vaye ev rewşa ku min di xwe de ceribandî nîşan dide ku, eger heqîqetên mîna bangê, mîna tesbîhatên nimêjê û Sûretên Fatîhe û Îxlasê yên her demî tên dubarekirin, bi zimanên din werin îfadekirin gelek zerardar e. Lewra, piştî ku lefzên îlahî û Nebewî yên kaniya daîmî ne wenda bûn, behrên daîmî yên wan hestên daîmî jî wenda dibin. Hem zerarên wê yên holê hene; di xwendina her herfekê da herî kêm deh xêr hene, ev wenda dibe û (herweha) huzûra daîmî di hemû nimêjê de ji her kesî re dewam nake; têgînên însanan yên di nav xefletê de, bi wasiteya wergerê giyanî tarî dike. Belê Îmamê E’zem gotiye:"

لاَ اِلٰهَ اِلاَّ اللّٰهُ

 sembol û navê tewhîdê ye. Em ê jî bibêjin: Piraniya zêde ya wan kelîmeyên tesbîh û zikrî, xasma yên di nava bang û nimêjê de ketine dewsa sembol û navî. Ji wateya wê ya ferhengî ya mîna sembolê zêdetir, li wateya orfî ya şer’î tête nihêrîn. Nexwe, ji aliyê şerîetê ve guherîna wê ne gengaz e. Lêbelê wateyên wan yên kurt yên ku pêwist e her bawermend zanibin, ango mealeke muxteser, mirovê ku qet ne xwendibe jî dê zû hîn bûbe. Ew mirovên ku temenên xwe hemû di Îslamiyetê de derbas kirine û serên xwe bi hezaran tiştên nepêwist (malayaniyat) tejî kirine eger hefteyeke-du hefteyên xwe nedin hînbûna van kelîmeyên pîroz yên mifteya jiyana wan ya ebedî ye, çawa dibe ku ew mazûr bin, çawa dibin misilman, çawa dibe ku ji wan re “mirovê aqilmend” were gotin? Û ku seba xatira tiraliya van kesên adî parastina wan kaniyên nûrê were xirakirin, gelo eva hanê karê ku aqil e ku bê qebûlkirin?

   Hem yê bibêje “Subhanallah” ji kîjan miletî be fêm dike ku ew Xwedê teqdîs dike. Ma ev qas ne bes? Eger bi zimanê xwe lê araste (mûtewecûh) bûbe, ji aliyê aqil ve carekê hîn dibe. Hal bi hal di rojê de sed caran dubare dike. Ew sed car, ji bilî behra hînbûna ilmî ya aqilî, wateya wê ya kurt ya ji lefzê û ya belavî lefzê dibe (sîrayet dike) têkilî lefzê dibe sedema gelek nûr û feyzan e.