îstînsaxê niyet kir û li weziyeta xwe ya berê vegeriya; ji wê doza xwe rizgar bû, hemd ji Xwedê re beraet kir. Bi wê rewşa xwe ya xizan ji hezar lîreyan xilas bû.

   Duduyan: Dostekî min (ku ew serê pênc salan bû dostê min bû) ê merd, cîdî û cesûr ji bo ku husna zen û tewecuha ehlê dinyayê û ya wî amirê ku nû hatibû bi dest bixe, hizir nekir û çend mehekê nehat ez nedîtim. Heta di cejnê de û di remezanê de nehat seredana min. Hal bi hal dijê mebesta wî meseleya qerye (karye) encam da, bandora (nûfûz) wî şikest.

   Sisêyan: Hafizekî ku di hefteyekê da carekê-du caran dihate ba min bûbû îmam. Ji bo ku şaşikê girêbide du mehan ez terikandim. Heta di cejnê de jî nehate cem min. Dijê wê tişta ku hêvî dikir û dijê mebesta xwe her çiqas heft-heşt mehan îmamtî dikir jî, wek xîlafê adetê nehiştin ew şaşika xwe girêbide.

   Va ye, bûyerên holê gelek hene. Bes ji ber ku da ez xatirê hinekan neşikînim ez behsa wê nakim. Ev her çiqas nîşaneyên qels jî bin, di kombûyîna wan de hêzek tê hîskirin. Bi vê çendê qenaet hasil dibe ku: Ne ku di hemberî şexsê min de… –Lewra ez nefsa xwe qet layiqî îkramê nabînim-bê guman welê tê zanîn ku, ji ber ku em di xizmeta Qur’anê de ne, sirf ji wî aliyî ve em di bin îkrameke îlahî û hîmayeyek rebbanî de xizmetê dikin. Pêwist e dostên min hizra vê çendê bikin, nekevin di nav dilxuşîşiyê de. Madem xizmetkariya min îkrameke îlahî ye û madem (eva hanê) ne ku sedema pesindanê ye, bêguman sedema şukrê ye û madem fermana (Xwedê ya) 

وَاَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثْ

  heye.. Ji ber van razan bi awayekî taybet ez ji dostên xwe re beyan dikim.