Hem gotine ku

كُلُّ الطُّرُقِ مَسْدُودٌ اِلاَّ الْمِنْهَاجَ الْمُحَمَّدِىَّ

  Bes carînan dibe ku, her çiqas di Şahrêya Ehmed (sxl.) de diçin jî lê nizanin ku ew Şahrêya Ehmed e û di nav Şahrêya Ehmed de ne.

   Hem carînan dibe ku: Pêxember nas nakin, lêbelê ew rêya ku li ser da diçin  ew parçeyek ji Şahrêya Ehmed e.

  Hem carînan dibe ku di rewşeke mîna ya meczûban (keyfiyeta meczûbane) de be yan jî di rewşeke mîna yên jixweçûyiyan (haletê îstîxraqkarane) de be yan jî di rewşeke mîna yên mûnzewî û bedewiyan de be, (wê demê) bêyî ku Şahrêya Muhemmedî bihizrîne  

لاَ اِلٰهَ اِلاَّ اللّٰهُ

  bi tenê têr dike. Bes, digel vê çendê aliyeke herî girîng (ya vê mes’eleyê) eve ye ku: “Neyîna qebûl”ê (edema qebûlê) cihê ye, “qebûlkirina neyînê” (qebûla edemê) cihê ye. Ev texlîtê ehlê cezbeyê û ehlê uzletê yan jî yê (Pêxember) sehnekirin û nasnekirin Pêxemberê nizanin yan jî hizra wî nakin ku hetanî wî qebûl bikin. Ji aliyî ve nezan (cahil) dimînin. Di hemberî naskirina (marîfeta) îlahî de 

لاَ اِلٰهَ اِلاَّ اللّٰهُ

  ê bi tenê dizanin. Evên hanê dibe ku rizgar bibin (ehlê necatê bin.) Lêbelê ew kesê ku Pêxember nas kiribe û doza wî zanibe (digel vê çendê) ew tesdîq nekiribe, ew Cenabê Heq nas nake. Der heqê wî kesî de peyva 

 لاَ اِلٰهَ اِلاَّ اللّٰهُ

tenê ya tewhîda ku sedema rizgariyê ye îfade nake. Lewra ew rewş ne “neyîna qebûlê” ya nezankî ya hinkê dibe sedema uzrê ye, êguman “qebûlkirina neyînê” (qebûla edemê) ye û înkar e. Ew merivê Muhemmed Eleyhîsselatû Wesselam ku bi mû’cîzeyên xwe û bi eserên xwe sedema pesnê (medarê fexr e) û sedema rûmeta mirovan (medarê şerefa benî Adem) e înkar bike, helbet ew ti nûran nabîne û Xwedê nas nake. Her çi be, vê gavê ev qas bes e.