Seydayê min Îmamê rebbanî ji ber ku evîna mecazî layiqî meqamê pêxemberiyê nedîtiye holê gotiye: “Spehîtiyên Yûsuf ji ber ku ji cûreyên spehiyên axretê ne û yareniya wî ne ji cûreyên yareniyên mecazî ne ku heta kêmasî be.” 1
Ez ê jî bibêjim: “Seyda! Ew şîroveyeke zor lê he kirin e, zehmet e. Pêwist e rastiya wê holê be: Ew ne yarenî ye, ew payeyeke dilovaniyê ye ku ji yareniyê sed qatî geştir e û jê firehtir û bilindtir e.”
Belê, dilovanî bi hemû cûreyên xwe ve spehî ye, paqij e. Lê evîn û yarenî… Mirov tenezulî gelek cûreyên wan nake.
Hem dilovanî gelek fireh e. Kesek ji ber zaroka xwe ya ku dilê wî pê ve mayî dibe ku dilovaniya xwe ewqas berfireh bike heta hemî zarokan heta hemû candaran dorpêç bike tê de. Û ji aliyekî ve ayînedariya dorpêçkirina navê Rehîm dike. Lê belê evîn, li xweşewîsta xwe tenê dinêre û her tiştî gorî wê dike; yan jî ji bo ku xoşewîsta xwe bilind bike û pesnê wê bide yên din kêm dibîne û zema wan dike û giramiya wan dişikêne. Wek mînak, yekî holê gotiye: “Tav dema bedewiya xoşewîsta min dibîne, şerm dike. Ji bo ku nebîne perdeya ewrî dikişîne serê xwe.” Hey evîndar efendî! Çi mafê te heye ku tu wê Tava ku rûpelekî nûranî ya heşt ismên e’zem e holê fihêtkar dikî?
Hem dilovanî zelal e, muqabeleyê naxwaze; safî û bê gerew e. Heta heywan jî ku mertebeya herî kêm û ji rêzê ye di hemberî ferxikên xwe de dilovaniyeke bêberdêl û fedakarane nîşan didin; eva han delîla vê çendê ye. Lê belê, evîn mizê (ucret) dixwaze, daxwaza bergîdanê dike. Girînên evîne tête wateya daxwazê, daxwaza mizê.
Nexwe, dilovaniya Cenabê Ye’qûb ku nûra herî geş ya Sûreta Yûsuf e û ew jî nûra herî geş ya sûretên Qur’anê ye, navên Rehman û Rehîm nîşan dide û dide zanîn ku rêya dilovaniyê rêya rehmetê ye û ji bo dermanê elema dilovaniyê jî
فَاللّٰهُ خَيْرٌحَافِظًا وَهُوَ اَرْحَمُ الرَّاحِمِينَ
dide gotin.
اَلْبَاقِى هُوَ الْبَاقِى
Seîdê Nûrsî
