Mektûba Heyştemîn

بِاسْمِهِ

وَاِنْ مِنْ شَىْءٍ اِلاَّ يُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ

Têketina navên

اَلرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ

 a di nava

بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيم

ê de û ya ku di serê her tiştên pîroz de tên bibîranînê de gelek hikmetên wê hene. Ez ê raveya wê bihêlim bo demeke din, bes ez ê niha hesteke xwe ya ku bi min ve eleqedar e bibêjim.

Birayo! Ez navên

اَلرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ

 nûreke gelek mezin dibînim. Ew çend nûranî û xurt xuya dikin ku hemû gerdûnê dorpêç bike, hemû hewceyiyên her rûhî têr bike, ji neyarên bêhed û hesab ewleyiyê bide. Navgîna ku min herî girîng dîtî ya ji bo gihîştina van navên ku du nûrên mezin in feqr û şukir e hem ecz û şefqet e. Ango ubûdiyet û îftiqar e.

   Bi minasebeta vê meseleyê hate bîra min… Ez dijê wan zanyarên lêkolîner û heta dijê Îmamê rebbanî ku seydayekî min e dibêjim ku ew hestên zêde û bi rewneq ên Cenabê Ye’qûb Eleyhisselam yên di der barê Yûsuf Eleyhisselam de ne yarenî û evîn e; bê guman dilovanî ye. Lewra, dilovanî, ji evîn û yarmeniyê gelek tûjtir, bi rewneqtir, bilindtir, paqijtir e û layiqî meqamê pêxemberiyê ye. Lê belê eger yarenî û evîn di dereceyeke zêde di derbarê xoşewîst û aferîdeyên mecazî de be, ew nabe layiqî meqamê bilind yê pêxemberiyê. Nexwe hestên Ye’qûb ku di Qur’ana pîroz de, bi mu’cîzeyeke rewneqdar û bi awayekî geş nîşan daye û navgîna gîhiştina navê Rehîm e dilovaniyeke ku di dereceya bilind de ye. Lê belê evîn, ku navgîna gîhiştina navê Wedûd e, yareniya Zuleyxa ya di derbarê Yûsuf Eleyhisselam de ye. Nexwe, Qur’ana Mû’cîzûl Beyan hestên Cenabê Ye’qûb Eleyhisselam çiqas ji hestên Zuleyxa bilindtir nîşan dabe, dilovanî jî ewqas ji evînê bilindtir xuya dike.