Ya Sisêyan: Hem, ku Qur’an gotina mirovî (kelamê beşerî) were ferzkirin pêwist dike ku heqîqeta veşarî ya Furqanê.. ew Furqana ku bi berhemên xwe ve, bi bandorên xwe ve, bi encamên xwe ve, tê dîtin ku ya herî bi rûh û ya herî heyatfeşan e, ya herî biheqîqet û herî seadetresen (ya bextewariyê dide)e, ya herî bicemiyet û mûcîzbeyan e, bi meziyetên xwe yê bilind ve avzêrî ye.. (Ev Furqana holê) haşa derewa ramana mirovekî bitenê yê bêarîkar û bêzanyarî be û zekayên mezin yên ji nêz ve lê temaşe dikin û bimeraq bala xwe didinê jî, ji tu aliyan ve esereke sextekarî û nejidiliyê nebînin; her tim cîdîbûnê, samîmîbûna û îxlasê bibînin.

   Eva hanê jî ji sed aliyan ve muhal e; digel vê çendê, divê zatekî ku di hemû jiyana xwe de bi hemû rewşên xwe, bi hemû gotinên xwe, bi hemû libatên xwe; emanet, îman, emniyet, îxlas, cîdiyet, îstîqamet destnîşan kiriye û ders daye û siddîqîn gihandine û yê hatiye qebûlkirin ku ew xesleteke herî bilind, herî geş û herî âlî ye.. (erê ev zatê holê) yê herî bêemniyet (yê ewleyiyê nede), yê herî bêîxlas, yê herî bêîtîqat were ferzkirin; bivê çendê, eva hanê dibe herwekî muhaleke qat bi qat weke çêbûyî hatî dîtin ku, ev jî hezeyaneke fîkrî ya şeytanî jî fihêtdar bike ye. Lewra, nîveka vê meseleyê tune. Lewra, em ferz bikin ku (ferzê muhal), eger Qur’an ne kelamullah be dê ketineke welê bikeve herwekî ji asîmên bikeve erdê, di navê de namîne. Digel wê çendê ku ew mecmea heqaîqan (Cihê ku heqîqet lê kom dibin)e, dibe jêderka xurafeyan. Û eger ew zatê ku ew fermana xarîqe nîşandayî ne Resûlullah be, divê ji e’layê îlliyînê têkeve esfelê safilînê û ji dereceya kaniya kemalatê têkeve meqamê kaniya hîleyan, di navê de namîne. Lewra yê neweyiyê li Xwedê bike, derewan bike dikeve dereceya herî jêr. Mirov mêşekê her tim di sûretê tawûsê de bibîne û wesfên mezin yên tawûsê her tim di wê de bibîne, lê binêre; çiqas muhal e, ev mesele jî welê muhal e. Serxoşekî ku ji zikmakî bêaqil û dîn lazim e ku îhtîmalê bide vê.

   Ya çaran: Hem, ku Qur’an gotina mirov (kelamê beşer) were ferzkirin  pêwist dike ku ew Qur’an, ku fermandarekî pîroz yê ometa Muhemmed ya ku artêşa herî mezin û herî muhteşem ya benî adem e, digel wê çendê ku em bi çavê xwe dibînin (ew Qur’an) bi qanûnên xwe yên bihêz , bi dîstûrên xwe yên biesas , bi fermanên xwe yên kartêker (nafîz)  întîzameke welê daye wê artêşa gelek mezin ku herdu cîhanan fetih bike, ew (artêş) bi rêk û pêk kiriye,