“Tu Qur’anê gelek bilind û rewnaq dibînî. Ca bi awayekî bêalî muhakeme bike, wisa lê binêre. Ango ferz bike ku ew gotina mirovî (kelamê beşer e) ye, lê binêre. Gelo tu dê wan hêjayî, (meziyet) û xemlan (zînetan) bibînî?”
Bi rastî ez jî bi wî xapiyam, min ew ‘gotina mirovî’ (kelamê beşer) ferz kir û wisa lê nihêrî. Min dît ku, wek çawa dema mirov bişkoka karebayê dade û vemirîne her der dibe tarî; eynen welê ‘bi wê ferzkirinê’ ronahiyên geş yên Qur’anê veşirîn/xwe xef kirin.
Wê demê min fêm kir ku yê bi min re diaxive şeytên e; min di gîteyê (werte) de gêr dike. Min hawara xwe gihande Qur’anê. Ji nişka ve nûrek ket dilê min, hêzeke qet’î ya berxwedanê da. Wê demê di hemberî Şeytên de munazereyeke weha dest pê kir. Min got:
“Ey Şeytan! Muhakemeya bêalî weziyeteke di nîveka du aliyan de ye. Hal bi hal muhakemeya bêalî ya hem tu dibêjî hem jî şagirtên te dibêjin alîgirtina aliyê dijber e; ne bêalîtî ye. Bêdîniyeke demdemî ye. Lewra lênihêrîna Qur’anê ya wek gotina mirovî (kelamê beşer) û muhakemekirina wê ya wisa esasgirtina bijêrka dijber e. Alîgirtina batilî ye, ne bêalîtî ye. Teqez alîgirtina batilî ye.”
Şeytên got ku:
“Nexwe nebêje gotina Xwedê ye ne jî bibêje gotina mirovî (kelamê beşer) ye. Li nîvekê de ferz bike, lê binêre.”
Min got:
“Ew jî nabe. Lewra, eger maleke bi munaqeşe (munaze’e) hebe, herdu dozdar nêzîkî hev bin û cihê wan jî nêzîkî hev bin, wê demê divê ew mal di destê yekî din yê ji bilî herdukan de be, yan jî divê li dereke welê bête danîn ku destê herdukan jî bigihiyê. Kîjan ji wan îsbat bike ew ê bistîne. Eger ew herdu dozdar ji hev gelekî dûr bin, yek li rojhilat, yek li rojava be wê demê li gorî rê û rêbazê ew mal di destê kê de be (sahibul-yed kî be) wê di destê wî de bête hêlan. Lewra ne gengaz e li navê bête hêlan. Va ye Qur’an maleke hêja ye. Kelamê Cenabê Heq ji kelamê mirovan çend dûr e, ew herdu alî ew qas, bêguman bêhed û hisab ji hev dûr in. Vaye, ne gengaz e ku di navbera her du aliyên ku ji erdê heta ezmanan ji hevûdin dûr in were hêlan. Hem nava wan (jî) tune ye. Lewra mîna heyîn û neyînê û mîna du dijan (neqîzeyn) dijê hev in. Nexwe, bo Qur’anê zîlyed aliyê Xwedê ye.
