heçî esrarên dînî û hukmên şerîetê ne ku ji ehwalên veşarî yên ji daîreya taybet derketine, hilgir û rawiyên wana ezwacê tahîrat (dayikên bawermendan. Ew xatûnên ku gihiştîn wê rûmetê ku bibin jinên pêxemberê Xwedê) in û bi kirdarî (fîîlen) ew erk bi cih anîne. Hema bêje nîvê esrar û hukmên dînî ji wan tên. Nexwe ji bo vê erka mezin gelek ezwacê tahîrat yên meşrebên wan cihê pêwist in.

   Em bên ser şûkirina hezreta Zeyneb.

   Di derbarê ayeta

مَاكَانَ مُحَمَّدٌ اَبَۤا اَحَدٍ مِنْ رِجَالِكُمْ وَلٰكِنْ رَسُولَ اللّٰهِ وَخَاتَمَ النَّبِيِّنَ

ku yek ji mînakên Şûaya Sêyemîn ya Şû’leya Yekemîn ya Peyva Bîstûpêncemîn e de weha hatibû nivîsandin: Li gorî tebeqeyên mirovan ayetek tenê gelek aliyên wê hene ku li gorî her tebeqeyekê wateyekê îfade dike.

   Tebeqeyekê ji vê ayetê holê fêm kiriye, behra wan ya fêmkirinê ev e:

   Zeyd (r.a) ku xizmetkarê Resûlê Ekrem bû yan jî yê bi wê çendê rûmetyar bûbû ku jê re “Kurê min” bibêje bi rîwayeta sehîh li xwe mikur hatiye ku wî ji ber ku hevjîna xwe ya bi îzzet manen hinkûfê xwe nedîtiye, berdaye. Ango Zeyd bi feraseta xwe hîs kiribû ku Hezreta Zeyneb bi exlaqekî bilind hatiye afirandin û xwedî fitreteke welê ye ku bibe hevjina pêxemberekî. Û ji ber ku wî xwe di wê fitretê de nedît ku jê re bibe hevjîn û xwe hinkûfê wê nedît, her weha ji ber ku dibû sedema bihevreneborandina manewî, (lewma) berdaye. Resûlê Ekrem Eleyhîselatû Weselam bi fermana Xwedê ji xwe re aniye. Ango bi îşareta

زَوَّجْنَاكَهَا

  yê ew mahr peymaneke semawî ye, awarte ye, li ser urf û muameleyên zahirî re ye, sirf li gorî hukmê qederê ye ku Resûlê Ekrem Eleyhisselatu Wesselam serê xwe ji hukmê qederê re xwar kiriye û mecbûr bûye; ne li gorî daxwaza nefsê ye.