Madem girîngiyeke di vê derceyê de mezin ya duayê heye û wus’eta wê heye, ma qet gengaz e ku: Di hezar û sêsed û pêncî salan de, di her demê de,  di nav benîademan de sêsed milyon, cin, ins, ferîşte û (herweha) ji rûhaniyatan zatên mûbarek yên hed û hesab jê re neyîn bi yek dengî derheqê Zatê Muhemmed Eleyhîsselatû Wesselam de duaya rehmeta mezin ya îlahî û bextewariya ebedî û gihîştima meqsedê bikin û neyê qebûlkirin? Qet gengaz e ku ew dua werin redkirin.

  Madem evqas bûye tevayî û wus’et û dewam çêbûye û gihîştiye dereceya  zimanê îstîdadî û îhtiyaca fitrî; helbet ew Zatê Muhemmedê Erebî Eleyhîsselat û Wesselam weke encama duayê di meqam û mertebeyeke welê de ye ku, eger hemû aqil kom bibin û bibin yek aqil dîsa jî nikarin heqîqeta wî meqamî bi temamî îhate bikin.

   Vaye ey misilman! Roja mehşerê mehdervanekî te yê holê heye. Ji bo ku tu mehdera vî mehdervanî ber bi xwe ve bînî, li pey sunneta wî here!

   Eger tu bibêjî ku ew Hebîbûllah e. Çi hewceyiya wî bi ev qas selewat û duayê heye?

   Bersiv: Ew Zat bi bextewariya hemû ûmeta xwe ve pêwendîdar e û behremendê her texlît bextewariya hemû ferdên ûmeta xwe ye û ji ber her texlît karesata wan endîşedar e. Va ye, ew Zatê ku mertebeyên bextewarî û kemalatê yên di der heqê wî de bêhed û hisab in; digel wê çendê, texlîtên bêhed û hisab yên bextewariyê yên ferdên ûmeta xwe yên bêhed û hisab yên di demeke bêhed û hisab  de bi heraret dixwaze û (her weha ew Zat)  xemxwarê texlîtên bêhed û hisab yên bedbextiya ûmeta xwe ye; helbet (ev Zatê holê) layiq û hewceyê selewat û dua û rehmeta bêhed û hisab e.

   Eger tu bibêjî; carînan ji bo wan tiştên ku çêbûna wan mîsoger e dua tê kirin. Wek mînak: Mîna duaya nimêjên rojxirabûn û heyîvxirabûn (xusûf û kusûf) ê. Hem carînan ji bo wan tiştên ku qet nebin dua tê kirin?

   Bersiv: Wek çawa di Peyvên din de hatiye ravekirin, dua îbadetek e. Bende bêhêzbûn û xizanbûna xwe bi duayê î’lan dike. Lêbelê heçîke ew mebestên zahirî ne, ew demên wê duayê û perestiya wê duayê ne, ne feydeyên wê yên rastîn in. Feydeya duayê li axretê dinêre. Dema mebestên ku bi dinyayê re elewqedar in çênebin, nayê gotin ku “Ew dua qebûl nebûye.” A rast ev e: Divê bêt gotin ku “Dema duayê hêj neqediyaye.”