Eger te ew ê ku bela dayî dîtibe, wê demê zanibe ku ew sefaya di nav sefayê de ye, etaya di nav etayê de ye.

   Madem welê ye, dev ji giliyê berde, şukrê bike mîna bilbilan (wê demê) ji kêfa (xwe) dikenin gul, mil.

   Eger yê bela dayî te, te nedîtibe, wê demê hemû dinya cefaya di nav cefayê, fenaya di nav fenayê, hebaya di nav hebayê de ye.

   Holê tijî dinyayekê bela li ser serê te heye, ev çi qîr in tu didî ji vê belaya biçûk, were tewekulê bike.

   Bi tewekulê li rûyê belayê bikene, da ew jî bikene. Ku tu bikenî ew biçûk dibe, diguhere.

   Hem mîna Mewlana Celaleddîn ku yek ji ustadê min, wek çawa wî ji nefsa xwe re gotibû, min jî got:

اُو گ ُفْتِ : « أَلَسْتُ » وَتُو گ ُفْتِى : « بَلٰى » شُكْرِ « بَلٰى » چ ِيسْتْ؟ كَشِيدَنْ بَلاَ سِرِّ بَلاَ چ ِيسْتْ كِه يَعْنِى مَنَمْ حَلْقَه زَنِ دَرْ گ َهِ فَقْرُ وفَنَا

Wê demê nefsa min jî got: “Belê, belê! Bi acz û tewekulê, bi feqr û îltîcayê deriyê nûrê vedibe, tarî belav dibin. Min got:

اَلْحَمْدُ لِلّٰهِ عَلٰى نُورِ اْلاِيمَانِ وَاْلاِسْلاَمِ

Min dît ku gotina Hîkemê Ataî yê navdar ya

مَاذَا وَجَدَ مَنْ فَقَدَهُ وَمَاذَا فَقَدَ مَنْ وَجَدَهُ

 Ango “Yê Cenabê Heq bibîne dê çi zerera wî bibe? Yê ew peyda nekiribe çi bi dest xistiye? Ango, “Yê ku ew dîtibe her tişt dîtî ye, yê Ew nedîtibe tiştekî nabîne. Bibîne jî dê belaya serê xwe bibîne” min dît ku çi heqîqeteke bilind e û min raza hedîsa

طُوبٰى لِلْغُرَبَۤاءِ

   fêm kir û şukir kir.