Ango: “Ez nefsa xwe bilind digrim û tenezûl nakim/li xwe danînim ku ez dijminê xwe bi xiybetê ceza bikim. Lewra dereq çeka yên qels û zelîl û rezîl sernewqiyan/nizman e.”

   Xiybet ew e ku, eger yê xiybeta wî tê kirin li wir bûya û ew seh kiribaya wê lê nexweş hatiba û wê bixeyidiya. Eger rast bibêje, jixwe xiybet e. Eger derewan bike, hem dereq e hem jî şiltaxî (îftîra) ye; guneheke sik ya du qatî ye.

   Xiybet dibe ku  di çend madeyên taybet de caîz be:

   Ya yekê: Di awayê giliyê de bo yekî erkdar bibêje, da ku arîkariya wî bike û wê neşer’iyê munker û qebhetê ji wî dûr bixe, ji holê rake û mafê xwe jê bistîne.

   Yeka din: Mirovek dixwaze bi yekî re hevkariyê bike, ew jî tê bi te re dişêwire. Tu jî sirf bo meslehetê, bêyî xerez, ji bo ku mafê şêwrê eda bikî, jê re bibêjî ku: “Bi wî re hevkariyê meke. Lewra tu yê zerarê bibînî.”

   Yeka din jî: Xaye/armanca wî ne tehqîr û teşhîr e, ya rast ji bo ku meqsedê bide nasîn bibêje ku: “Ew merivê kulek û serserî çû filan derê.”

   Yeka din jî: Ew merivê ku xiybeta wî tê kirin fasiqê mûtecahîr e (yê bi aşkereyî û bêyî ku rûyê wî biêşe gunehan dike.) Yanê ji xerabiyan aciz nabe, a rast belkî bi wan gunehên ku kiriye şanaziyê dike, bi zulma xwe lezzetê dibîne, bêyî ku şerm bike, bi awayekî aşkere dike.

   Va ye di van madeyên taybet de bêyî xerez, sirf ji bo heq û meslehetê dibe ku xiybet caiz bibe. An na, wek çawa agir darî dixwe, xilas dike; xiybet jî emelên salih dixwe, xilas dike.

Eger xiybet kir yan jî bêhemdê xwe guhdarî kir, wê demê pêwist e bibêje

اَللّٰهُمَّ اغْفِرْ لَنَا وَلِمَنِ اغْتَبْنَاه

 û piştre jî kengê rastî wî merivê ku xiybeta wî kiriye were, pêwist e jê re holê bibêje: “Gerdena min aza bike!”

اَلْبَاقٖى هُوَ الْبَاقٖى

Seîdê Nûrsî