Ya yekemîn, ji raza kaltiyê bi piranî ez ji hevsal û dost û xizmên xwe dûr ketime; wan ez hiştim û derbasî alema berzexê bûne. Min xurbeteke xemgîn ya ji vê çendê derdikeve hîs kir.

   Va ye di nav vê xurbetê de daîreyeke din ya xurbetê vebû. Ew jî piraniya mewcûdatê ku di demsala bihara derbasbûyî de bû, wan jî dev ji min berdan û çûn. Min xurbeteke ya ji vê jî derketî dît. Û ji nav vê xurbetê jî daîreyeke din ya xurbetê vebû ku ez ji welatê xwe, ji xizmên xwe cihê bûme û bi tenê mame. Min xurbeteke tijî keser ya ji vê jî derdikeve hîs kir. Û rewşa xerîbane ya şev û çiyê ya di nav vê xurbetê de xurbeteke din ya hestyar bi min da hîskirin. Û di vê xurbetê de jî min dît ku giyanê min amadehiya xwe dike ku ji vê mêvangeha fanî ber bi aliyê ebedulabadê ve bikeve ser rê. Ji ber vê çendê jî min giyanê xwe di xurbeteke ecêb de dît. Ji nişka ve min got: Fesûbhanellah! Mirov dê çawa karibe van xurbetan, van tarîtiyan rabigire? Dilê min kire qîrîn û got:

   Ya Reb! Ez xerîb im, bêkes im, jar im, bêqewet im, nexweş im, bêtaqet im, kal im,

   Bê îrade me, hawar dikim bibal te, lêborînê dixwazim, arîkariyê dixwazim ji dergehê te Xwedayê min!

   Ji nişka ve nûra îmanê, feyza Qur’anê, lutfa Rehman hatin hawara min. Wan pênc xurbetên tarî veguherandin pênc unsiyetên nûranî. Devê min

حَسْبُنَا اللّٰهُ وَنِعْمَ الْوَكِيلُ

  got, dilê min ayeta

فَاِنْ تَوَلَّوْا فَقُلْ حَسْبِىَ اللّٰهُ لاَ اِلٰهَ اِلاَّ هُوَ عَلَيْهِ تَوَكَّلْتُ وَهُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِيمِ

  xwend, aqilê min jî ji wê nefsa min a ku ji ber xem û dehşetê dikire hawar re holê got:

   Rebeno! Dev ji feryadê berde, ji belayê tewekulê bike. Lewra zanibe ku feryad bi xwe belaya di nav belayê, xetaya di nav xetayê de ye.