serê pêşîn yê çavnebar dihincirîne, mehû dike, dişewitîne. Zerara derbarê mehsûdî (yê çavnebarî lê tê kirin) de yan hindik e, yan tune ye.

   Çareya çavnebariyê: Yê çavnebar bila li encama wan tiştên ku çavnebariya wan dike, bihizire. Ta ku zanibe ku spehiyatî û hêz û mertebe û serweta dinyayê ya di wî yê hemberî (reqîb) wî de ye fanî ye, demdemî ye. Feydeya wê hindik e, zehmeta wê zêde ye. Eger ew meziyet yên axretê bin, jixwe ji bo wan çavnebarî çênabe. Eger ji bo wan jî çavnebariyê bike, yan ew bi xwe riyakar e; dixwaze malê axretê di dinyayê de mehû bike. Yan jî zen dike ku mehsûd (yê çavnebarî lê tê kirin) riyakar e, neheqiyê lê dike, zulmê dike.

   Hem ji ber wan karesatên ku bi serê wî ve tên memnûn dibe, ji ne’metan xemgîn dibe, ji ber ku di heqê wî de qencî kirine, ji qeder û rehmeta Xwedê dixeyide. Wekî ku qederê rexne dike, îtîraza rehmetê dike. Yê qederê rexne bike dê serê xwe li sindanî bide û serê xwe bişkêne. Yê îtîraza rehmetê bike dê ji rehmetê bêpar/mehrûm bimîne.

   Ew tişta ku li ber nekeve ku mirov rojekê dijminayiya wê bike, îca yek salekê kînê bidiyê û neyartiyê wê bike? kîjan însaf vê qebûl dike, dikeve kîjan wijdana xirabnebûyî? Hal bi hal tu nikarî wê xerabiya ku ji hêla birayê te yê bawermend ve gihîştiye te hemûyê bidî wî û wî mehkûm bikî. Lewra serê pêşî di wê de behreka qederê heye. Pêwist e mirov wê derxîne û di hemberî wê behra qeza û qederê bi razîbûn muqabele bike. Ya dudoyê, pêwist e bara nefs û şeytanî jî were derxistin û neku mirov dijminayiya wî merivî bike, ya rast ji ber ku ew li hemberî nefsa xwe têk çûye, pêwist e dilê mirov lê bişewite û mirov li benda jovaniya wî bimîne. Ya sisêyê, tu wê qusûra xwe ya ku tu di nefsa xwe de nabînî, yan jî naxwazî bibînî, bibîne, barekê jî bide wê.

   Eger tu bi lêborîn û camêrî muqabeleyî wê bara piçûk ya mayî bikî ku eva han ya herî bi selamet e û dijminê xwe têk dibe; wê demê tu dê ji zerarê rizgar bibî. Yan jî mîna wî Cihûyê cewherfiroş yê serxweş û dîn ku şîşe û parçeyên qeşayê bi bihayê elmasan dikire… ew jî herwekî heta hetayê li dinyayê bimîne bi azweriyeke zêde, bi kîneke daîmî, her dem bi dijminayî muqabeleyî van karên dinyayê yên fanî, zaîl, demdemî û negirîng bike… Eva han bi sîga-i mubalexê tarîsaneke qetranî ye, yan jî serxweşiyek e, cûreyeke dînîtiyê ye.