Distûra Sêyemîn: Eger tu bixwazî dijmimayiyê bikî, dijminayiyê li wê dijminayiya ku di dilê te de ye bike, hewl bide ku wê ji wir rakî. Hem dijminayiyê li nefsa emmareya xwe û li daxwazên nefsa xwe ku herî zêde ew zerarê didin te, bike û hewl bide ku tu wê îsleh bikî. Ji ber xatirê wê nefsa ziyandar (muzir) dijminayiya bawermendan meke. Eger tu bixwazî dijminayiyê bikî, kafir û zindîq pir in, dijminayiya wan bike. Belê, wek çawa sifata hezkirinê layiqî hezkirinê ye, eynen welê jî xisleta dijminayiyê jî berî her tiştî layiqî dijminayiyê ye.

   Eger tu bixwazî dijminê xwe têk bibî, li hemberî xirabiya wî bi qenciyan muqabele bike. Lewra eger tu bi xirabiyan muqabele bikî, dê wê demê dijminayî zêde bibe. Li gorî ku dixuye têkçûyî be jî wê di dilê xwe de kînê girê bide, wê dijminayiya xwe bidomîne. Eger tu bi qenciyê muqabele bikî, wê jovan bibe, wê bibe dostê te. Li gorî hukmê اِذَۤا اَنْتَ

اِذَۤا اَنْتَ اَكْرَمْتَ الْكَرِيمَ مَلَكْتَهُ   *  وَاِنْ اَنْتَ اَكْرَمْتَ اللَّئِيمَ تَمَرَّدًا

 ya layiqî bawermendî ew e ku kerîm be. Bi îkrama te ew musexerî te dibe. Li gorî ku dixuye merivekî xerab jî be, ji aliyê îmanê ve kerîm e. Belê tu ji bo yekî xirab bibêjî “tu baş î, tu baş î” baş dibe û bo yê baş jî bibêjî “Tu xirab î, tu xirab î” xirab dibe, eva hanê gelek qewimiye. Madem welê ye guh bide distûrên qudsî yên Qur’anê yên mîna

وَاِذَا مَرُّوا باِللَّغْوِ مَرُّوا كِرَامًا

وَاِنْ تَعْفُوا وَتصْفَحُوا وَتَغْفِرُوا فَاِنَّ اللّٰهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ

bextewarî û selamet di wê de ye.

   Distûra Çaremîn: Ehlê kîn û dijminayiyê hem zulmê li xwe dike, hem li birayê xwe yê bawermend dike, hem li rehmeta Xwedê dike, ji hedê xwe derbas dibe. Lewra, bi kîn û dijminayiyê nefsa xwe di nav ezabeke kedernak de dihêle. Ji ber wan ne’metên ku bo dijminê wî tên, ezabê dide nefsa xwe, ji wê tirsa ku ji aliyê dijminê wî ve tê kederê dide nefsa xwe, zulmê li nefsa xwe dike. Eger dijminayî ji çavnebariyê bêt ew bi temamî ezab e. Lewra çavnebarî (hesed),