wê demê tu bi sîga-î mubalexeyê 

اِنَّ الْاِنْسَانَ لَظَلُومٌ

  zulmeke gelek mezin dikî. Heqîqet û şerîet û hikmeta Îslamî hişyariyê didin te jî, digel vê çendê tu çawa dikarî xwe mafdar derêxî û bibêjî “mafê min heye.”

   Li gorî heqîqetê, xerabî û neçêtiyên ku sedemên dijminayiyê ne mîna xerabî û axê sift in (kesîf); pêwist e belavî kesên din nebe û roniya xwe nede tu kesî. Yekî dî dersê jê bigre û xirabiyê bike ew tiştekî din e. Lêbelê qenciyên ku sedemên hezkirinê ne mîna hezkirinê nûr e; belavbûn û ronîdarkirin ji taybetmendiya wê ne. Ji ber wê çendê ye gotina “Dostê dostî dost e” bûye gotina pêşiyan. Hem ji ber wê çendê ye ku gotina “Seba xatirê çavekî gelek çav têne hezkirin” ketiye ser zimanê her kesî.

   Vaye ey merivê bêînsaf, digel wê çendê ku heqîqet holê dibîne, ku tu ji ber wî merivê ku tu jê hez nekî tu dijminayiyê li bira û xizmê wî yê şîrîn û bêsûc bikî, eva han çiqas dijê heqîqetê ye, eger tu rastbîn bî tu dê zanibî.

   Wechê Çaremîn: Li gorî jiyana şexsî jî zulm e.

   Vî wechê çaremîn esas bigre û li çend distûran guhdarî bike:

   Yekemîn: Dema ku te mesleka xwe û ramanên xwe heq zanî, wê demê mafê te heye ku tu bibêjî, “Mesleka min heq e û spehîtir e.” Bes, mafê te nîn e ku tu bibêjî “heq mesleka min bi tenê ye.” Li gorî raza

وَعَيْنُ الرِّضَا عَنْ كُلِّ عَيْبٍ كَلِيلَةٌ  *   وَلٰكِنَّ عَيْنَ السُّخْطِ تُبْدِى الْمَسَاوِيَا

nêrîna te ya bêînsaf û ramana te ya kêm nabe egerm û tu nikarî mesleka mirovên din bi bûtlanê mehkûm bikî.

   Distûra duyemîn: Li ser te heq e ku her tiştê ku tu bibêjî heq be. Bes mafê te nîne ku tu her heqiyê bibêjî. Tişta ku tu bibêjî pêwist e rast be; bes gotina her rastiyê ne rast e. Lewra ew merivê ku niyeta wî mîna ya te ne jidil (xalis) be, carînan ew şîret wî aciz bike, wê bertekê nîşan bide.